Gülümseyen Yüzümdür Benim Yalnızlığım

dilimin eksiğiydin oysa sen
daha aklı başında değilken
"seviyorum" diyebilen bendim...



bendim yedi renkli yaz yağmuru
bendim yakamoz vurgunu...
sözüm bir tek sana geçmedi
yanan bir gecede
ellerim titrek
mumla arıyordum seni...



ayrılıktı,
hazindi,
özlemdi,
ve
hep suskun bir mevsimdi
ay bile dertli...
istanbul yığılmış üstüme
başka ne beklenirdi...
kavuşma ihtimali
delilikti...






sen,
karanlıkta aranan ışıklar kadar azdın
sızarken gönül aralığımdan ipince
deva olsun diye yokluğuna
sessiz bir avazdım...
sevmeyi dört yapraklı bir yoncadan öğretmişti
annem ki,
onca nasihatlara inat
hiç bir aşkta özet çıkartmadım




velhasıl,
ellerin çekilirken kalbimden
sarıldım süzülen ışığına
öylece kaldım...
çekinmesem
"bırakma beni ne olur" diye
ağlayacaktım !





şimdi,
arada aklıma takılan beyaz bir güvercin
ve kanadında çırpınan düşkırıklarım...
bazen
içimden bir nehir geçer
............
içimden bir şehir geçer
............
ilk kez böyle ayazım
............
ilk kez çırılçıplağım...




herkes gibi ağlayamam
gülerim evet !
gülümseyen yüzümdür benim yalnızlığım...








şiirime ses olan BİRSU CANYOL arkadaşıma
sonsuz teşekkürler