Gün Batımı Sensizlik

mavi kepenkleri iniyor günün
hüzün sarısı vuruyor camlara
şimdi sokakları dolaşan
ebruli gölgeleri akşamın

durulur telaşı şehrin birazdan
sokak lambasını alıp koynuna
yalnızlığa soyunur kaldırımlar

yoksul düşlerini yakar evlerin ışıkları
dört duvar mahremine kapanır
suskun kapılar

ve ben bir sensizlik gecesinde daha
sığamaz olurum gizlerimin ardına
kül rengi bulutlar süpürür anılarımı
ağıtsız gömerim gönül kuytularıma
tütün sargılı yaralarımı

ben yar derim
yar yerinden bölünür yüreğim
buruk bir çay tadında nemlenirken dudağım
kurşun gibi yalnızlık döker avuçlarıma
takvimlerden yağan gün batımları

nasıl da tenime batar kahrolası tik-takları
kırıklarına bölünür kırılası saatler

ve bir martı çığlığı seker sokak ayazından
özlem yükler bir deniz rüzgârına
gecenin moruna saklar korkularını

hatırlar mısın bilmem
ılgın soluklu bir iskele akşamında
yıldız kırığı yağıyordu saçlarımıza
sen sonsuz bir aşkı fısıldıyordun
ben taflan yeşili gözlerine sığınıyordum
usulca
inadına lacivert okşuyordun
umutlarımı

şimdi dört yanımıza ayrılık kusuyor zaman
uzak iklimlerde üşüyor ellerim
son kez daha şiire düşüyor yolum
dilimde söylenmemiş imgeler
gözyaşımda sen

doğurgan mevsimlerden kopup
doğduğun günü muştuluyor gündönümleri
bir kar gününde daha
yüreğimin nasırına basıyor sevişlerin

hani diyorum
timsah dokunuşlu kumsal yutmasa çığlıklarımı
çeksen şu büyülü köpükleri
gözlerimden




25 Aralık 2009