Hüzün Mevsiminde Aşk
Sokak boş,
Dökük yaprak.
Hazan yorganını,
Üstüne çekmiş toprak.
Yine müdavimlerine,
Açıyor kepengini,
Çentik yorgunu bir bank.
Eğik baş,
Çökük omuz,
Sol yanı kor,
Bakışı buz.
Kalkık yaka,
Yanık sigara,
Duraksıyarak bir ara,
Oturuyor eski yerine adam,
Dudağında "Vira" mırıldanarak.
Güzel hoş,
Süzgün bakış,
Kıvrım savuran topuklu akış.
Belli ki yaralarını sarmış haspa,
Göz kırpıyor yeni aşka.
Dağıtarak yaprakları,
Takınarak şuh pozları,
Yanaşıyor o da bank'a.
Parıldıyor adam da göz,
Körüklendi bir kere köz.
Unutuyor acısını,
Siliyor tüm anısını,
Çıkarıyor çakısını,
Atıyor çentiği şansa.
okurken gözümde canlandı ...👍
şansa çentik atmak ...hmmm hayırlar olsun 🙂 tebrikler güzel şiiire 😙
Kısa öykü gibi bir çırpıda betimlenen, gözlem sonucu olabileceği gibi, o adam, şairin kendisi de olabilir.
Hüznün eğlenceli anlatımı güzel bir etki bırakıyor.
Kutluyorum.
kendine has bir çizgiyle başarısı kuvvetlenen şairi kutlarım..👍👍
Parıldıyor adam da göz, Körüklendi bir kere köz. Unutuyor acısını, Siliyor tüm anısını, Çıkarıyor çakısını, Atıyor çentiği şansa.
😙😙😙 şansa bırakıldı heee... tebrikler👍👍👍
"Güzel hoş, Süzgün bakış, Kıvrım savuran topuklu akış. Belli ki yaralarını sarmış haspa, Göz kırpıyor yeni aşka. Dağıtarak yaprakları, Takınarak şuh pozları, Yanaşıyor o da bank'a."
Bu tarif pek yara saracak birisine benzemiyor... öyle bir anlatmışsınız ki Çetin Bey, sokaktan, banka, şiirin kahramanlarından duruş, kılık kıyafetlerine kadar hepsini gözümde canlandırdım...
Çok güzeldi, Kutlarım Saygılarımla...