Hüzün Mevsiminde Aşk

Sokak boş,
Dökük yaprak.
Hazan yorganını,
Üstüne çekmiş toprak.
Yine müdavimlerine,
Açıyor kepengini,
Çentik yorgunu bir bank.

Eğik baş,
Çökük omuz,
Sol yanı kor,
Bakışı buz.
Kalkık yaka,
Yanık sigara,
Duraksıyarak bir ara,
Oturuyor eski yerine adam,
Dudağında "Vira" mırıldanarak.

Güzel hoş,
Süzgün bakış,
Kıvrım savuran topuklu akış.
Belli ki yaralarını sarmış haspa,
Göz kırpıyor yeni aşka.
Dağıtarak yaprakları,
Takınarak şuh pozları,
Yanaşıyor o da bank'a.

Parıldıyor adam da göz,
Körüklendi bir kere köz.
Unutuyor acısını,
Siliyor tüm anısını,
Çıkarıyor çakısını,
Atıyor çentiği şansa.