İşçi Cocuk Ve 23 Nisan

Kapıda,
Çömelmiş, bakıyordu,
Sitem dahi etmiyordu bomboş gözleri,
Yaşamak istiyordu küçük yüreğiyle,
Hayalindeki yolları ve dünyayı.

Hayal bu ya;

Tam o anda,
Önünden geçen çocuk halayına takılıyor gözleri,
Aklıda karma karışık.
O ne ki zenci çocuk, beyaz çocuk,
Kim ki bunlar, neden halaydalar.

Dünya çocukları gelmiş,
23 Nisan bu gün,
Hani bayramımız ya.

Bende bir şey katayım dedi,
Kalktı halaya girdi,
Zenci çocukla beyaz çocuğun arasına,
Tuttuğu elleri sıkmaya başladı,
Araba boyalı kirli elleriyle.

?Merhaba? dedi, anlamadılar,
?Selam? dedi bilemediler,
Hello diyemedi, bilmiyordu ki,
Ama gülücükler yayıldı yüzlerinden.
Halay çektiler saatlerce.

Ankara, Anıtkabir,
Gece ki fener alayları,
Ardından başka şehirler,
Çanakkale,
Tarihe yön veren yerler.
Su gibi geçti birkaç gün,
Ayrılığın saati geldiğinde,
Ayrıldı eller, sarmaş dolaş oldular.

Bizim ki dedi,
?Seneye gene beklerim?,
Zenci çocuk otobüsten el salladı, yaşlı gözlerle,
Beyaz çocukta ağlıyordu sessizce.
Dünya bizim dedi çocuk, artık bizim,
Çekin ellerinizi üzerimizden,
Biz kurarız yeni bir dünya, seneye kalmaz,
Seneye kalmaz el ele oluruz.

Bir arzuydu ya, kuracakları dünya,
Kurarlardı da ayrılmasa elleri,
Otobüs küçüldü uzaklaştıkça,
Hayal de bitti.

Bitti hayal ya, patladı tokat ensede.
Hadi lan ne uyuyorsun orda ?
?Ustam seslendi uzaktan,işçisin sen işçi kal
Oğlum al takımları?

23.04.2009.İst.