Kavuşmasını Erteleyen Kavuşmalar

Ne sandım ki

Tabii ki bana kainatın sırrını bağışlamayacaktın

Ama hiç olmazsa

Sırrını vermediğin o kainata sığmayacak kadar derin bir karanlığı ruhuma bağlayarak beni yaratmasaydın

Her şey bu duruma nasıl geldi bilmiyorum

Ama

Bilmem gerek

Avuçlarımda tecavüze uğramış gibi acıyla kıvranan onca duanın sorumlusu sadece ben miyim

Söylesene

Bu kadar mı senden uzağım

Oysa

Her şey basit ve gayet affedilebilir bir günahla başlamıştı

Hatırlarım

Kalbim kırılınca

Dilim acıyla haykırmıştı

Ölçülemeyecek kadar kısacık bir süre için

Sonunu düşünemeden

Sana meydan okuma gafletine düşmüştü dudaklarım

-Ah ben ne aptalmışım-

Kimdim ki ben

Ne sanmıştım ki kendimi şu an bile hatırlamıyorum

Acıdıysa canım

Çenemi kapatıp kaderime razı olmalıydım

-Gel gör ki işte yapamadım-

Aslında

Şeytana uydum diyemem

Hele ki

Kendimi kandırmalar da artık gidilemeyecek kadar uzaktaki yollar olmuşken

İçimde bir şeyler yapma isteği var farkındayım

Ama

İçimde hiçbir şeye hali kalmamış başka bir ben daha var

Böyle bir çelişkiyi içimde barındırmak ise sadece akla zarar

Kısacası  

Gitsem

Adım atmaya halim yok

Kalsam yerimde

Ortadan ikiye yarılacakmış gibi bedenim ruhuma dar

Son bir şansa inansam

Hatta herhangi bir şeyin iyi olacağını bilsem

Avuçlarımda kan revan içinde kalmış dualarımı sarmalar

Yeniden ayağa kalkmaları için elimden geleni yapardım inan

-Ama yapamam-

Yine de

Eğer denersem diyelim şansımı

Kaç ilahi ışık yılı uzaktasın ki ey ilahi

Kaç duayı uç uca bağlasam senin beni görmeni sağlar