Mehmet Âkif Ersoy!..

Aralık yirmiyedi, dokuzyüzotuzaltı;
Bıraktığın ne varsa, hepsi yerli yerinde...
Yeryüzünden ibaret, şu gökkubbenin altı;
Katre katre sızımı, saklıyorum derinde...

Mekânın cennet olsun, aldırma göz yaşına;
Çelikten duvarları, imânla yıksam şimdi...
Şühedâ hakkı için, gelip mezar başına;
?Bu taşındır' diyerek, Kâbe'yi diksem şimdi...

?Korkma! Sönmez' diyerek, başladı nurlu hece;
Tâ ezelden ses verdi, tarihimin güftesi...
Bir hilâlin uğruna, can verirken bin ece;
Tekbir tekbir söylenir, hürriyetin bestesi...

?Ya İstiklâl, Ya Ölüm!', düşmeyecek dilimden;
Ecdâdımın ruhu var, gönlümde nakış nakış...
?Oku!' derken Yâ Rabbi, kaçar olduk ilimden;
Mahcubuz, yüzümüz yok, yere düşerken bakış...

Eksilmedi, gün be gün arttı da kederimiz;
Yetim kaldı her dâvâ, bizler de öksüz sanki...
Toplasan üçer ? beşer, bir olmaz ederimiz;
Şimdi görsen, bu çınar, ezelden köksüz sanki...

Kıyâmetler kopsa da dile gelmez bülbüller;
Zevk-u safâ içinde, saltanat sürer tahtlar...
Harâb olan yurdumda, ne gün açar sümbüller?
Hesabı çoktan bitmiş, defteri dürer bahtlar...

Nice canlar toprağa can verirken canıyla;
Âfâkım kararırken, sakınmam gözü yaştan...
Ayağa kalkma vakti, onuruyla, şanıyla;
Tarih etsin tekerrür, yazılsın yeni baştan...

Değişmedi yurdumda, ağlayan gözler aynı;
Durmadan, gece-gündüz, derde dert ekliyoruz...
Yürekleri dağlayan, haykıran sözler aynı;
Haydi, Çanakkale'den, sizleri bekliyoruz!..

Kan isteyen beşerin, ibret-i âlemidir;
Çanakkale, Sakarya, İnönü, Dumlupınar...
Peygamberin müjdesi, Rabbimin kalemidir;
Mirâsın nâmusumdur, Hey gidi Koca Çınar!..

?Dar gelecek makberler' demiştin ya giderken;
Bedbaht olan kalbimde gam mısın, keder misin?
Rûhum senin yolunda, ama geç - ama erken;
Mahşer günü Ey Âkif, şehadet eder misin?