Narındayım Ben Aşkın

Bitti sandım sevgili elemlere dair ne varsa
Oysa elemler bitiği yerden başladı

Bütün yaşanmışlığıma restler çekip kar beyaz bir sayfada
Seninle doğacaktım gülüm.
Seninle gülüp, seninle ağlayacaktım
Dahası senle ölecektim
Tüm imkânsızlıkları bir kenara itip İmkânlar dâhilinde,
Sevi adına yaşanası ne varsa her şeyi yaşayacaktık
İki ayrı beden bir can olacaktık başaramadık olmadı ne yazık.

Neden yar neden bana çok gördün bir avuç sevgiyi...
Oysaki ben uğruna imansız son nefesimi vermeye hazırken
Sen günahkâr olmaya razı gelmedin

Biliyorum yar...
Kış mevsiminin hiç olmadığı bir coğrafyada
Kardelenlerin açma ihtimalidir / yüreğinde açma ihtimalim
Oysa kara yüzü görmemiş, karlı dağların Karaya olan özlemidir bende...
Seni sevmelere olan özlemim.

Zifiri karanlık gecelerin ardından
Sabahlara doğduğum her tan vaktinde
Yeniden yine sensiz başlayan günün karanlığına uyanmaktır uyu/ma-dan.
Sensizliğe uyanmak bilir misin nice zorlukların kendisidir
Ve ben bitabım...

İhanetin, sevgisizliğin kol gezdiği sevgi tarlasında sevi dilenmekten yoruldum artık
Bak gör hallerimi
Sonbaharların o sararan yaprakları gibi savrulup gidiyorum yaşamı anlamsız kılarak
Senden ve de hayata dair ne varsa her şeyden çok uzaklara
Fırtına öncesi sessiz tufanlara yürüyorum rotası belirsiz bir gemi gibi
Denizlerin ahvalinde alabora oluyorum

Ömrün veda demlerindeyim göç mevsimim geldi yar
Kulak ver artık zamansız okunan tüm sala seslerine ve duyacaksın
Mutlaka birinin sonunda anılacak adım / künyem okunacak
Bitecek her şey son bulacak çaresiz bekleyişlerim

Sen yoksun artık
Hayallerim yok
Yaşam/ak yok