Ölü Bir Çocuğun Oyuncakları

Yaz gelirdi

Çocuklar okula giderken ben üzülürdüm

Tarladaki kuşları seyrederdim

Vagonlara çıkardım

Buğday sapları batardı ayaklarıma

Ve akşam

Anam

Çoraplarımı dikerdi

Yıkardı mintanımı

Bir çiçek gibi dururdu

Keten pantolonlarımın dizlerinde yamalar

Keşke yalnız çoraplarım sökülseydi

Düşünce yalnız yine dizlerim kanasaydı

Ellerim tükenmeseydi

Oysa benim ellerim

Çorapları yırtılan çocukların baş parmaklarına kulak olarak yapılmış

Sabah

Su taşırdı ellerim ineklere

Buğday tarlalarında koşardım

Bir şiir nasıl yazılır bilmiyordum

Uçurtmalarını dahi kendisi yapan bir çocuktum

Her kış kızak yapardım

Babamın yirmilik çivilerinden

Uçak yapardım

Çocukları ağlayan memleketlere uçmak isterdim

Bir hevesti içimde kalan

Uçağa binememek

Gece

Babamın üşüyen ayaklarına sarılır uyurdum

Titrerdi elleri

Kırılmış bir şiir gibi içimde saplı

Kazadan sonra babamın elleri

Her çocuk gibi üzülürdüm

Rüyalarda gördüğüm oyuncaklara hiç sahip olamayacağımı bilirdim

Bütün çocukların gülüşleri gibi benim de gülüşlerim vardı

Beni yaramaz kılan aşktı

Yaralayan, yaralarımı saran da

Beni kör kuyularda unutan

Engerek yuvalarına iten

Borçtu çiçeklerden aldığım güzellik

Bu bana ait olmayan yüreğimin bahçesini belleyen

Güller büyüten

Şiir...

Beni hırpala

Ayaklarımı yoldan çıkar

Yakıştıramadım hiç dünyaya kendimi.

Ey hayat

Ben

Senin köklerinde bir ukte anlamında çiçek

Bana su

Bana güneş

Bana toprak

Anladım

Bana senin ellerinde yaşam yok

Dünya

Dümdüz

Babamın parmakları çapraz

Ömer Altıntaş