Rüzgar'ın Peri Masalı

Patlamış bir nefes borusu,
tavandaki örümceğin aklıma doğru ördüğü intihar ağı,
Ve hastalıklı bedenimin çıplak hanesine
tecavüz eden ölgün ay ışığı;
Nihayet beni hatırlayabildin sevgilim!

Yaralarıma yama yaptığın öpücükler sökülüyor kumaşımdan;
Bana, benden daha yabancısın artık.
Gece yapışkan bir sıvı şimdilerde;
Günlerin ince sabahlığından çıkmıyor hiç lekesi.
Ne gündüzü geceden ayırt edebiliyorum
ne de gündüzden geceyi!
Sensizlik ve öldüren yalnızlıkların aynı şey olduğunu
hiç anlayamayacağım gibi.
Gidiyorsun;
Giderken vücudumda sana dair tüm izleri kendinle götürmek istiyorsun; ama,
Dokunma,
İzlerin bir zamanlar yaşadığıma dair tek delilim!
Dokunma; göğsümün sol yanağında kalsın ki;
Bir zemheri günü kaybolursam şayet,
Kar üstünde kendi izini sürersin.

Kimi zaman bir yabancının diline varmaya çalışan,
şişenin dibindeki son damla;
Kimi zaman üzerine spermle ölü ceninler çizilen bir tuvalim.
Bana, senden daha yabancıyım artık.
Ruh bedeni terk edince ölüm koyarlar ismini;
Sen beni terk ettiğinde, koyamadılar bile bunun ismini!
Ve daha az umrumda artık çıkarsız tebessümleriyle çocuklar,
Hayatlarına devam ediyor onlar,
senin gidişinden bihaber.
Ben intiharlarıma başladım;
senin gelmeyeceğinden haberdar!

Bir zaman önce dudaklarım dudaklarından hamile kalmıştı;
Şimdi hakkında konuştuğum her şey senin adın;
Üflediğim her mızıka sevişmelerimizi taşırıyor deliklerinden.
Durmaksızın akıyor hatıraların suyu;
Bir deniz ülkesi kurabilirim şimdi seni anımsatan her şeyden!
Cankurtaran filikalar senin olsun,
Boğulabilirim buracıkta;
sende aslında,
düşerek yine senden.

Ben peri masallarına inanırdım, sen ise hayata;
Mutlu son, sana göre birbirinden farklı kadınların yatağındaydı oysa!
Beni öpüp uyandırmanla bitecek masal
Nihayet son buldu gidişinle, sonsuz bir uykuda kalışımla.
Ben sana gerçekten âşıktım;
Sen ise yalnızca, peri masallarında.