Samurayın Gözyaşları

Ben;
Yamato klanına sadakatle bağlı,
Jimmu Yaritomo,
Kendime seslendiğim şekli ile,
?İntikam Savaşçısı?

Masum annemin ve yiğit babamın,
Korkakça katlinin üzerinden,
Beş yıl-dört ay-üç hafta-iki gün geçti,
Lakin ateşim söneceği yerde,
Daha fazla kuvvetlendi./

Katillerini tanıyorum/
O kıpkırmızılığın başındaki,
Buz mavisi duygudan yoksun gözleri,
Asla unutamam.

Şimdi;
Bu ebedi tapınakta,
Karşımda duran,kaderime benzeyen,
Cılız mum alevine,
Benliğim adına söz veriyorum,
On şafak geçmeden,
Ay hilale dönmeden,
Bu iş bitecek./

Buşido(Savaşçının Yolu)
/

Bedenim sana emanet,
Ruhum sana emanet,
__
İçime işleyen her korku,
Zayıflığımın göstergesi,
En başta da ?Ölüm?,
Beni yere yakın tutuyor.

Bu uğurda korkuya,korkaklığa yer yok,
Yol ne kadar sapa,
Yol ne kadar bilinmez olursa olsun.

-Usta Miyamoto'nun Sözü-
En ücra yerindeki korkuyu dahi tanı,
Onlar en büyük yoldaşın olacaktır.

Yüreğimden geçen tek kelam,
?İntikam?,
Farkındayım da aslında,
Amacım bazen beni ele geçiriyor,
Hece-hece boğuluyorum.

Aklımda ki soru şu oluyor bu anlarda;
?Ya vakti geldiğinde tereddüt edersem??

-Usta Miyamoto'nun Sözü-
İntikam alevi en yakıcısıdır ateşlerin,
Ve onunla kendini kül etmen diğerlerinden yakındır.

Usta Miyamoto çok haklı,
Aklı selim,güçlü biri o,
Yinede herkesi yenmeye,
Gücüm olduğunu sanan ben,
Kendimi yenemiyorum,
Hatta sırf bu yüzden,
Onurumdan şüphe ediyorum.

-Usta Miyamoto'nun Sözü-
Hayat sadece onur ve onursuzluktur,
Samuraylar onur uğruna ölüp yaşayanlardır.

Samurayların;
İki kılıcı olur ve onlara bir mei(İsim) verirler,
Bu katı bir kuraldır,
Benim ise tek bir kılıcım var,
Uzun kılıç olarak bilinen Daito-Katana,
Onun meisi ?İntikam Meleği?.


-Usta Miyamoto'nun Sözü-
Ruhlarımız kılıçlarımızın omurgalarından feyz alır,
Bu nedenle silahlarımız can noktamızdır.

Eğitimimin sonuna geliyorum,
Şu an yirmi yaşındayım,
Bu mücadelenin sonunda,
Yirmi bire erişeceğimi sanmıyorum.

-Usta Miyamoto'nun Sözü-
Öğrenmek asla tükenmeyen bir kum saatidir,
Bilge olan kumlardan henüz bilmediklerini anlayandır.

Bu gece gölgelerin bedenimi sarmasına izin verdim,
Buna ihtiyacım vardı...

Sonunda tapınağı terk ediyorum,
Tüm olumsuz cevaplarıma rağmen,
Ustamda benimle birlikte geliyor.

Uzun bir yürüyüşün ardından,
Varmak istediğim yer geliyoruz,
İşte burası;
Katil-mezarı olacak yerin içinde.

Ağır ağır merdivenlerden çıktıktan sonra,
Kapıdan giriyoruz...

Gördüm onu;
O kayıtsız buz mavisi gözleri asla unutmam.

Ustam benden önce,
Düşmana doğru ilerliyor,
İşitemiyorum,
Aralarında bir konuşma geçiyor,
Ve ustam yapmaması gerekeni yapıp,
Düşmana sırt çevirip bana doğru ilerliyor.

Ardından koyu bir sıcaklık...

Usta Miyamoto böyle ölmemliydi,
Kalleş yaptı yine yapacağını...

Ellerime damlayan,
Samurayın gözyaşları,
Hayatımda ikinci kez ağlıyorum.

Artık kendimi tutmanın manası yok...

Ne kadar süre çarpıştık,
Kim kaç yara aldı bilmiyorum,
Tek bildiğim ölen o oldu,
Kıpkırmızılığın ortasında,
Duygudan yoksun gözlerle duran,
Ben...

O lahza beynimde şimşekler çakıyor,
Ben,
Ben,
Ben o olmuşum anlamadan,
Anne ve babamın,ustamın katiline dönüşmüşüm,
Farkım kalmamış ondan.

Ustam/efendim öldü,
Düşmanım öldü,
Bu uğurda onurum öldü,
Şimdi yapacak tek şey kaldı,
Onurunu yitiren efendisini kaybeden,
Her samurayın yapacağı gibi,
Harakiri...

Gümişi parlıyor ?İntikam Meleği?,
Rüzgarı kesiyor bana doğru gelirken,
Ve son...

Ölüm;
Ne soğuk-ne sıcak,
Ne tatlı-ne acı,
Ne siyah-ne beyaz,
Biçimsiz,
Renksiz,
Tarifsiz.