Söylence Mevsimleri

Şansı hiç çekmeyen

Tavşan ürkeği ellerin

Ellerim soğuk

Söylence mevsimleri

Hiç yaramadı bronşlarımıza

Yordu bizi bu havalar

Sarkacın hüznü tutmuş ellerini

Akreple yelkovan yordu bizi

-Mesafeler hiçtir

Metre hesabı yapma sakın-

demiştin

Mazotla karışık İstanbul havasıydı

Yoktun

Yüz bin kilometre hızlı dönüyordu dünya

Yoktun

Kalem ucunda

Mürekkep ile gözyaşını

Akşamdan sabaha

heybe misali

Fiyakalı gülüşlere sırdaş ediyordum

Yazıyordum durmaksızın

Biliyorum

-Büyümektir en büyük maceramız

ve aşk

İçimizdeki tohumlara

verilmiş bir su gibidir-

S

u

Açsın kollarını

Fırat’ın gürül gürül sesinde

Bir türküsü olsun sıcaklığının

Gelen bahardır bilirim

Türkülerden bilirim

Bahar selama durur

Yüzün suya değince

Uçarı turuncu yanık

Saçılsın polenler

Renk renk çiçekler

Yeryüzü sofrasına

Her şeyin damak tadından

Gün güzeli gülüşün

İsot’un pul hali olur

Karabiberin taneleri yakar genzimizi

Ve acı tatlı hapşıracak hayat

“Yaşıyoruz çok şükür”

Ezel ebet kabul bu derde

Yokluğunda

Hükmü düşmez mi sevmenin ?