Suç Senin Sevgilim

yoksun ya!
artık kıskanmıyor
mevsimler birbirlerini
hepsinin de rengi aynı
her şafak
inatla doğursa da
yeni günü
bulutlar bile
hüzün döküyor istemeden

gün/eşim kayıp!

yıllarımı kemiren
serin yaz akşamlarından
düşüyorum sarıya
göç eden kırlangıçların
gagasına asıyorum
yalnızlığıma dokunmuş
yaşanmışlıklarımızı

kuytu gölgelerime
düşürse de tanelerini
yağmur
yağmur masum
yağmur çaresiz

sisli sensizliğin içinden geçerek geliyorum
esmer tenli ömrüme

suç senin sevgilim
senin!
giderken koskoca bir
eylül bıraktın geriye...