Toprak Sancısı

Şehrin sokaklarında koyu, kesif, acı bir sessizlik...

Sessizliğin içinde yalnız, ürkek, hayli tedirgin yüzü güneşe hasret solgun, buğday tenli bir kadın...

Duruyor, koşuyor duruyor... iz sürüyor nefesi, nefesine sesini duyan, varlığını gören yok! ...

Haylaz bir it sesi bölüyor karanlık sessizliği kan tutuyor gecenin kara gözlerini evrenin tiz perdesinden sızıyor gam...

Bir kadın devriliyor dünyanın geniş omuzlarına öyle bir kasılıyor ki sancıdan toprak

👍Harikulade bir şiir okudum yüreğinize sağlık😙👍

cok guzeldi tebrikler👍👍👍

tüm sözler bir çığlığı yararcasına batıyor kendi içine neredeyse bütün sözler ölü doğacak! ...

şiir konuşmuş yine... kadınca

sevgiler👍👍👍👍

Bence şairlerin en çok korktukları durum karanlık.Yani ışığın olmama durumu.Öyle ya nesne tüm özelliklerini kaybeder.Korkutucu bir işkencedir karanlık.Ne yapacağınızı bilemezsiniz.Bir an önce aydınlığın çıkagelmesini beklersiniz.Hanı bir ufacık ışık süzmesi gelsin istersiniz.Dünya'nın bütün yükü omzlarınıza yüklenir.Atmak istersiniz.Şiirler süzülüür içinizin dehlizlerinden.Anlatmaya çalışırsınız karanlığı.Bu şiir bana bunları anımsattı.Yüreğinize sağlık sevgili şair.Sevgiler.😙😙😙😙😙

👍👍hayatın içinden.