Toprak Sancısı

Şehrin sokaklarında
koyu, kesif, acı bir sessizlik...

Sessizliğin içinde
yalnız, ürkek, hayli tedirgin
yüzü güneşe hasret
solgun, buğday tenli bir kadın...


Duruyor, koşuyor
duruyor...
iz sürüyor nefesi, nefesine
sesini duyan, varlığını gören
yok! ...


Haylaz bir it sesi bölüyor
karanlık sessizliği
kan tutuyor gecenin kara gözlerini
evrenin tiz perdesinden
sızıyor gam...


Bir kadın devriliyor
dünyanın geniş omuzlarına
öyle bir kasılıyor ki
sancıdan toprak

tüm sözler
bir çığlığı yararcasına
batıyor kendi içine
neredeyse bütün sözler
ölü doğacak! ...