Üzgün Atlar Ülkesi

İçimdeki atın ayağını sen kırdın 

Kim vuracak 

Üzgün atlar koşuyor uykularıma

Bir tren geçiyor kalbimin ince sızısından

Son istasyonu olduğum bu yol

Bu yangı bu feryat

Bu susku ve bu kuş uykusu

Bir çıban telaşıyla patlıyor kaburga boşluğumda

-Söz geçmişim okunuyor bir mermerin o gri duruşunda-

Yolculuklarda buldum bir yanı çocuk

Bir yanı yıllar yorgunu o muazzam gözlerini

Üzgün atlar konuştu benimle

Sen duymuyorken 

Şarkılarım trenden atladı

Raylar can revan

Hadi bana şiir söyle 

Şarkı oku gece biterken 

Atları sür 

Rayları koştur 

Sarılmadan ayrılırken 

Biz seninle alışılmış sözler ötesiyken 

Gözlerimden okşa ağrıyan kalbimi

-bir intihara bilek oldu kalbim

oysa kalbim

senin ellerindi sevgilim-

Toynakları kırık atlara çarpıyor trenler

Katledilen bir kavmin son sesi oluyor aşk 

Ölüm hep zamansız 

Mekânı yok hiçbir yokluğun

İçimdeki atın ayağını sen kırdın

Kim vuracak

-üzgün atlara ülke oldu kalbim

oysa kalbim

senin cennetindi sevgilim-

Senden sonra yazılacak bir şiir kalsın istemedim bu yüzden 

Yüzünden, ellerinden, cennetinden kovulan ben

Atlayıp son vagondan 

Vurdum o çok sevdiğim atları şakağından

Hadi bana bir mezar çağır 

Bağır içindeki terkedişi 

Olmayan şarkımızdan ağıtlan 

Sonra git 

Çıkıp sana koştuğum bütün kapılardan

-bir cellada kimlik oldu kalbim

oysa kalbim

ürkek bir çocuktu sevgilim-