Bakışlara Kar Yağıyor

Kar yağıyor...

Yine kış vakti!.. Kar yağıyor, inceden inceye ötelere poyrazlı sert ve soğuk... Düşen kar taneleri titrek bedene dokunuyor keskin ve acı... Dışarıda kar yağıyor; düşerken buzun soğuğuna sarılmış, tutunmuş rüzgarın deli dolu gidişine... Savrulur bir evin çatısına... Bir ağacın gergin dalına...

Dışarıda kar yağıyor...

Gecenin son deminde düşüyor kıvırcık saçına, düşen omuza, ayak basılan toprağa, üşüyen küçük kalbin tenine... Ağlayan çocuğun uzun kirpiklerine, elmacık kemiğine, yüzündeki gamzesine, damla damla göz yaşına... Kar yağıyor; henüz doğmamış aşklara, filizlenen sevdalara, sözlerle çizilmiş bakışlara... Umudunu sırtında taşıyanlara...

Kar yağıyor...

Dönen dünyanın durağan şehrine, uykusuz gecelere, kronik baş ağrılarına, bacalardan kıvrılan dumanlara kar yağıyor sokak lambasının yapay soğuk ışığından geçiyor belirsizce... Savaşın ortasında kıvılcım ateşin üzerine kar yağıyor, namlunun ucuna, tetiği tutan elin üstüne, tankın paletine, topun kızgın ateşine... Yükselen barut kokusuna... Ülkelerin kırmızı sınırlarına...

Kar yağıyor...

Göçmen kuşların üzerine, soğuk denizin dalgalarına birbirine sarılan umut yolcuların sırtlarına, denizin köpüğüne ölüm içinde ölümü tercih edenlerin nefesinden çıkan buharına... Soğuk bedenlerin soğuk topraklarına kar yağıyor, yazılı mermer taşlarına, musalla taşına... Adem'in yalnızlığına ve sessizliğine... Sözlere, kelimelere... Şairin mısralarına, yazarın kalemine ve kelamına...

Dışarıda kar yağıyor...

Gelinin beyaz gelinliğine, damadın siyah elbisesine, tutuşan ellere çarpan kalplere... Birleşen sevdaların üzerine... Balkonda asılan elbiselerin üzerine, çöpe dökülenlere, yere atılanların üzerine, ayak izlerinin şekline... Kardan adamın üzerine...Duran ve hareket eden nesneye... Gözlerin baktığı...

Bakışların olduğu her yere... Kar yağıyor...