Bir Arada Yaşayamıyoruz

Pencere kenarında yağmuru izliyorum.
Sokakların kirlendiğini hatırlatıyor sanki. Sadece sokaklar mı? İnsanların duygularınında kirlendiğini anımsatıyor gibiydi yağan yağmur.

İnsanlar ah insanlar!
Nedense bir türlü öğrenmek istemiyorlar beraber yapabilmenin hiç de zor olmadığını.
Yaşamanın tadının birliktelikte olduğunu bir türlü anlamak istemiyorlar.
Hep bir kargaşa hep bir kaos içerisinde geçiyor kısacık ömürler.
Beraber yaşayabilmek öyle huzur verici ki , bunu bir türlü beceremiyor insanlık.
Hep bir sen-ben kavgası içerisinde. Hep üstün gelebilme egosu kalpleri mühürlemiş maalesef . İdeolojiler, yaşam tarzları, hayat görüşleri vs, her şeyin üstünde bir hal almış. Korkarım ki yakında toplum kalma, milletçe yaşama ülküsünden uzaklaşacağız.
Bir olmak iri olmak ve diri olmak mecburiyetindeyiz.
Halk olmanın gereği de budur diye düşünüyorum ve yazıma Nazım Hikmetin şu dizeleri ile son vermek istiyorum "Bu Cehennem Bu Cennet Bizim"