Bir Delirgenin Günlüğü
...........................
Ölüler üşüyor mudur?
Diye sorup bir sen anlasan dediğimi...
Olmaz mı!!!
Sonra söylediklerimi geri alsam hani hiç duyulmamışcasına..ya da yaptıklarımı geri çeksem hiç olmamışcasına...
Tekrar düşündüm de elimde bir onlar var yaşadığıma kanıt .
Vazgeçtim bu fikirden.
Hatta korktum içten içe.
Ya cidden ben de siliniverirsem birden tüm evrenden diye.
Sıfıra geldim dediğim anları düşünüyorum aynı zamanda da amaçsız yürüyorum. Neden yürüdüğünü bile bilmiyorum aslında...hatta ne zaman yürümeye başladığımı da.
Himmm...ilginç!
Sanırım o ara tam sıfıra varmıştım..
-dikkat sıfır noktası az biraz bilinç kaybı yapıyor bünyede -( dedi iç ses)
Evet işte tam bu sebeple o kısmı hatırlamıyorum.( sağ ol iç ses)
Derken içimde kimligi belirsiz piç bir his doğuyor; öyle bir his ki bu az önceki korkum bile korkuyor bu yeni bilinmezden.
Gözümün önüne gelenler, gözümün önünden geçmişlerden daha beter.
Yeter!!! hayal etmeyi kesmem gerekiyor anlaşılan yürümeye çalışırken.
Olduğum yerde deli gibi zıplayarak gözümün önünden geçenlerden kurtulasım var. Işe yarar mı acaba?
Beynimin hayal kuran bölümüne giden oksijen akışını geciktirmeli...zıplarken nefessiz bırakmalı endişeleri...
Hımmm...
Mantıklı...
Evet işte ancak böyle kurtulurum bu delilikten.
E hadi zıplasanız ( dedi iç ses)
Az biraz nefessiz kaldım biraz da başım döndü ama başardım sanırım...
Nerede kalmıştım...
Hep abartılarda kaybolduğumu sanırdım, belki de küçümseyerek yok oluşumu mu hazırladım.
Artık tüm bu düşünmeyi engelemeye çalıştığım yöntemlerim kurtarıcım mı olacak yoksa felaketim mi...cevabım yok.
Ben sadece oldugum yerde deli gibi tepiniyorum...
Yine mi tepiniyoruz!!!
Gideceğim yeri biliyor muyum ki acaba halen yürütüyorsun beni....diye sordu iç sesim zıplarken...
Ben ise cevap için ayırdığım nefesimi de tüketmiştim...of yine yettiremedim gitti son nefes...
Tüm bunları söyleyip bir tek senin anlamanı bekliyorum...
Eeee bekliyorum...
Beni anlar mısın!
Bu arada cevap vermedin;
Acaba ölüler üşüyor mudur gerçekten...
