Birkaç Basit Adımla Kendini Yok Etme Sanatı

Kırgınlıklarımı arkamda bırakmalıydım...

Çok geç kaldım bunun için, onun da  farkındayım..

Bir kuyu vardı bir de ben...etraf sessiz..ne yapılırdı ki başka..kuyuya atladım.

Yine aklım çok geç geldi başına. Hani derler ya; insan tehlike halinde düşünemez...eee insan tehlikeye düşerken de düşünemezmiş bunu da en kestirmesinden kavradım.

Ben de düşünemedim tabii ki kuyuya atladım.

Bir tutam ışık peşindeyim artık desem zır yalan. Gözlerimin azılı düşmanı oldu artık ışık. Istedim ama yeniden ışığa bakamadım. 

Bak bir şey daha için çok geç kaldım.

"Karanlığa alışınca gözler ışık insanı kör eder." Uuuu lafa gel.

Neyse at kuyunun dibine bu bilgiyi; yatsın, uyusun diğer pişmanlıklarımla beraber...

Uzun zamandır kör bir kuyuda olmanın bazı yan etkileri varmış. Elimde sıkıntıdan iplik iplik ayırdığım halatı görünce, bir aydınlanma yaşadığım zaman bu yan etkilerin farkına vardım. 

Keşke ayırmadan önce iyice baksaydım. Sanırım bu kuyudan çıkmaya yarayacak tek şeymiş...

Ben bunu bile baya geç kavradım...

Can sıkıntısı işte  dedim illa ki bir şeylerle meşgul olmak ister insan. 

At bu -geç kalmayı-da belki bir gün bir erken-e gider dedim ve onuda kuyuya salladım.

Neyse düşündüm de;

Aslında şu kuyuya birkaç parça eşya alsam....oldukça iyi duruma getirebilirdim. Şöyle köşeye bir koltuk, ortaya bir sehpa, hemen karşı duvara bir masa... oldu bitti. Gözüm yükseklerde değil hiç, bunlarla idare edebilirim ki zaten...

Hımmm.. 

Neden olmasın...

Eeee insan evine özen göstermeli demiş bulundum...

gözümden kuyuya su çekerken. 

Gözüme kuyu kaçtı ahhhh çok pişmanım...