Gökyüzüyle Konuşan Kadın

Yaşamaksa sensizlik yaşıyorum yarım ve aksak.
Bir hüzün sokakağıdayım! Kendini sokaklara vurmuş yüreğim kaldırımlarda beni arıyor!
Bu gece de yalnızlık acısıyla geldi, güneşi söndürdü, yıldızlar dağıldı gökyüzüne en parlak olana senin adını verdim onunla konuştum, dertleştim.
Bazen özlemini anlatım, bazende öfkeme yenik düştüm yokluğuna sövdüm.
Görenler deli sanıyor
gökyüzüyle konuşan kadın diyorlar bana, sonra alay edip gülüyorlar.
Umrumda değil ne dedikleri, ne düşündükleri.
Onlar senin en parlak yıldız olduğunu bilmiyorlar ki annem!
İçimi voltalayan hasretini, seni ne çok özlediğimi, yoksunluğunu nerden bilebilirler ki, alnımda annesizliğim yazmıyor ki, nerden bilecekler ki annesizliğimin canımı yaktığını.Yüreğimi iki taşın arasında ezdiğini!

Yine gün, geceyle kuçaklaştı. Gece karanlığa açtı kapılarını ve yanızlığım süzüldü yanıbaşıma. Sorgusuz, sualsız kapıyı vurmadan kuruldu yanıma.
İçim titriyor nefesim puslu ve kesik
Soğuk yüzünü gösteriyor duvarlar, içimi çekerek susuyorum. Hem bu aralar suskunluğunu üstüne giyinmiş dilim. Oysa konuşacak çok şeyim var. Lakin annesizliğimin acısını anlatmaya gücüm yok, çok yorgunum!

Konuşsam isyan kokacak her yer, sitem yağacak geceye.
Ve ben dil yarıklarına gömdüm tüm heceleri. Sen yoksun ya konuşmak gelmiyor içimden. Sonra elim albüme uzanıyor bütün resimler siyah, beyaz. Resimlerdeki yüzüne dokunuyorum içim acıyor. Gözlerimden süzülenler kirpiklerime asılıyor. Resimlerde gülen yüzüm yok artık! Sanki hepsi ağız birliği yapmış annesizliğimi söylüyor. Birden üşüyorum zaten havalar soğudu, mevsim sonbahar. Biliyorum mevsimin hiç bir önemi yok! Yoksun ya ben hep üşüyorum. Hasretin içimi eziyor, gözlerimden düşenler yüreğimi yakıyor!
Sensizliğin adına kader diyorum, annesizliğimin, yarım kalmışlığımın hüzününü demliyorum ağır geliyor. Hepsinni toplamına yaşamak diyorum ve annesiz yanımı içime saklıyorum, içimde kocaman boşluk, yokluğun acıtıyor anne!. Herkesten saklıyorum öksüz yanımı, yüzüme tebessüm giydiriyorum. Güzel güldüğümü söyleyenler oluyor. Oysa gülüşümün yaralarımı ve acımı kamufle ettiğini bilmiyorlar, bilmesinler anne...