H/aklı Terk

Dinlediğimiz son şarkıyı,yazdığımız ilk şiiri unutacaktık birgün şüphesiz. Ama bazı insanları unutamayacaktık hiç...
.
.
Bana,benim karamsar olmadığımı sadece bu dünyanın fazla karanlık olduğunu anlatsınlar diye bekledim durdum.
Durdum...Sustum içimde.Duydum tüm gerçeklerini hayatın.Bir masala tüm kalbimle inanmaya çalışmam,beni mutlu sonlara götürmedi hiç.
Bekledim... Gözlerim çok bekledi...
Ve gitmek geldi içimden,çoğu zaman içimden gittim ben.

/

Ne bencildim(!)
.
.
'Zamanı yok muydu içimin'dedim,belki duyarlar diye.Bekleyemez miydi beni zaman?
Duyan olmadı.Yine sustum...
Nefret ettim bazılarının büyümemişliğinden,nefret ettim içindeki çocuğu kendi elleriyle öldürenlerden.
Nefret etmeye yer aradım belki...

/

Ne kötüydüm(!)
.
.
Unutmayı öğretmesede,susmayı iyi öğretiyordu hayat bazen.
'Sus içim'dedim.
Susalım...
Herkes sussun.
.
.
Ben bıktım aklım bıkmadı,saçma sapan insanlara anlamsız sıfatlar yakıştırmaktan.
Şimdi,bir şairin dediği gibi mırıldanıyorum kendime,

''Akıl,git başımdan!''
..