Hayat Ağacımın Dalında Sen

Taşıyamam dediğim yüklerin arasındaydı sevgisizlik.
Hep sevgiyle vardım gittiğim yerlere. Hayat dedikleri yolda yürüdüm, dört mevsimin koynunda büyüdüm. Canımın kollarında bir çile iplik, sardım, sardım hala bitiremedim.
İnsanları tanıdıkça yalnızlığı sevdim. Sevdaları romanlarda okuyor, flimlerde görüyorum sadece.
Dinlediğim şarkılar hep hüzün makamında. Delice bir aşka tutulmayalı asırlar geçmiş, oysa!
Kaç zamandır heyecan duymamıştı yüreğim. Hatırlamıyorum.
Günler, yılları böyle umutsuzca, amaçsızca tüketip duruyordu; üstümde yalnızlığın en siyah tonunda elbisem vardı oysa, sen kulağımdan yüreğime aktığın zamana kadar.
Sıradan bir günün gecesiydi diğer zamanlardan farklı olmayan... Bir önceki gece gibi tüketilecek ve sabaha yalnız ulaşılacaktı. Olmadı! Geceyi sesin aydınlattı yüreğim unuttuğum bir hisse kapıldı...
Birden, aynaya bakmak geldi içimden yüzümde hiç bilmediğim ben, gözlerimde hiç görmediğim pırıltı gördüm.
Galiba, hayata dönüyordum farkına çok varmasamda; soluğum ciğerlerime az geliyor, sesim titriyor, kalbime bir his dokunuyordu sabah geçer dediğim.
Öyle ya! Bu kadar unutmuşken yaşamayı bu da ne idi şimdi?!
Bu kadar çabuk mu yenilecekti sana. YENİLDİ... Üstelik beynimden önce beyaz bayrağı çekti kalbim.
Şimdi, hayallerimden çıkıp gelen gerçeğin ta kendisisin... Sevdiğimsin.
Şimdi mevsim yeşil giyindi saçlarında rengarenk çiçekler var, bahar kokuyor hava çiçek koktuğu kadar.
Şimdilerde kendimi böyle sevmem sendendir... Yediğim yemeğin, içtiğim suyun tadı başka...
Güne seninle başlıyor, geceyi seninle bitiriyorum olmasan da yanımda!
Yalnızlığımı yalnız bıraktım sen gelince gecenin en zifiri karanlığına; gitmezsen kayıp olmayacağım bir daha. Hadi, tut ellerimden asalım yalnızlığı, ipi sen geçir boynuna sehbasına ben vurayım tekmeyi...
Bir kez katil olalım bu da bizim sırrımız olsun.
Hayat dediğimiz yol bitecek elbet bir gün. Öyle çok sevelim ki birbirimizi, sevgimiz sevmeyen yüreklere örnek olsun. Masllarara yazılmasa da sevdamız, mezar taşına yazılan bir dörtlük olsun.