İntizar

Yine gel.
Kaybedişlerden, avunmalardan, avuntulardan, aldatmalardan, ıslak bir kaldırımı ellerin cebinde yürüyüp çıkmaza düştüğün zamanlardan, yorgun ve bulutlanmış kirpiklerinle, ıslanmış saçlarınla mecalin kalmamış olsa bile geri dönmeye, yine gel.
Gittiğin şehirlerde düşürmüşsen kalelerini, atmışsan neferlerini ve yorgunluktan atacak tek bir adam dahi bulamazsan dizlerinde, adımı yazmaya güç bulamamışsan bileklerinde, ziyan etmişsen kalemini, pişman ve kendinden utanan öyküler biriktirmişsen dizelerinde toparla kendini, yine gel.
Ben yine bıraktığın o yerde bulutlanmış başımla, beklemekten durduğum yeri evim bilip bekliyorum seni.


Gittiğin o şehirlerde el kan ile şerh düşmüş ve denizleri tuz olmuşsa yaralarına,
sevmemişse seni o şehir, göğsünden içeri alacak kadar sevdiğin insanlar sırtında bitirmişlerse hançer güllerini
(-ki sana değen her şey fark etmeden güzelleşir) yüzünde merhametle gezinen ellerimi anımsa, hatırla adımı, geceleri yaktığın bir kaç mumla özlemle değilse bile minnetle hatırla hatıramı.

Yine gel sevgilim.
Gidişinle paramparça olmuş benliğimi gelişinle eskisi gibi toparlayayım.
Toparlayayım her biri gittiğin şehirlere, dokunduğun adamların kalbine bir öç gibi dağılan zerrelerimi. Yine gel eskisi gibi olayım.

Babalım ve abım yokluğundan, abadım varlığından, adabım durduğun yerdendir. Hüznümü yokluğuna ver, onun olsun viran bahçelerim, açmayan çiçeklerim..
Varlığımı alıp yerine hiçliği siyah kurdele ile bağlayıp bir hediye paketi gibi avuçlarıma bırakan kaderden kederden başka bir anlam çıkaramadım.
Bak, ellerimde 'hiç' var yokluğunda.
Ayazı buz kesmiş kaldırımlar gibi ıslak ve siyahtır içim. Köklerim taşlar altında.
İntiharları mütemadiyen içimde açmadan ölen çiçeklerin hesabını kim verecek?
Bir sabah, gelişinle bu kaldırım taşlarının her biri kalbim olur ayaklarının altında ve gülüşünle bir çiçek hayat bulur kalbimin yol kenarında.
Gel! ey benim harım, narım, intiharım..
Cehennemsende gel, yine yanarım.