Kalbe Dokunmak

Gerçek aşk ki bulunması zordur ve bilinir ki kalp ile olur. Kalp kalbi sever o olur. O'ndan başkası yok olur.
Kalp ile sevebilmek bir yetenek değildir ama bu insanın sıfatları arasında yegane olanı da aşık olmasıdır.
İlk görüşte güzelliği karşılayan nefstir. Nefs odur ki; ilk başta kolları kalbin kollarından kat ve kat uzundur. Sevgili denilen başta nefsin kollarına düşer ve kişi gerçekte aşık olduğunu zanneder. Nefsanî arzu bu gerçek aşkı tadamamış kişiye kendini gerçek aşk gibi gösterir ya da kişi buna aldanır.
Nefsin hesapları ( 'benci'lik merkezi) ilk başta kendi heva ve hevesine çalışır. İki tarafta bunu şiddetle arzular. Bu arada kalpler ise daha yan yana bile gelememiştir. Nefsin efendiliğinde bu 'sevgililik' oyunu belirli olan süresinden harcamaya başlar.
Zaman geçtikçe bi tarafın arzuları tatmin olmaya başlayınca o taraf aynısını istememeye başlar ya da gördüğü ve daha yüce saydığı bir vücuda, mevkiye, maddiyata kayar. Bu vakitte bulunduğu durumdan elde edeceği hazzı elde eden nefs yenisinin peşine koşar ardına isterse bakar istemezse bakmaz.
Geriye kalan sevgili yıkılmıştır nefsi yara almıştır. Tekrar ister, tekrar ister Ama ellerinden kaçırdığı başka sevdalarda sevişmeye başlamıştır bile. Bir tarafın arzuları tatmin olmadan ve yalnız kalanın nefsi tamam demeden olan bu ayrılık onu elinden şekeri alınmış bir çocuğa çevirir. Çocuğa bu vakitte ne verirseniz verin o yine şekeri isteyecektir. Ona çikolata uzatsanız dahi şekerde ısrar üstüne ısrar edecektir. Vakit geçtikçe çocuk şeker karşısında çikolatanın yüceliğini fark edecek ve çikolatayı ellerine alacaktır. Sonunda ise o şekere dönüp bakmayacaktır belki de ona kin bile duyacaktır.
Zaman her şeyin ilacı gibi yalnız kalan sevgiliye öğretir aynı zevklerin tazeleri olduğunu. Nefs işte tazelere bayılır. Yüceliği nerede görürse ona kayar onun peşinden koşar. İnsan açısından durdurulamaz bir istek deryası ile yoluna devam eder. Ve en son bu iki deliler gibi seven sevgili iki tanıdık olarak hayata devam ederler.