Kehribar Rengi Tozlu Bir Alem Dünya

Çılgınca bir hızla tutunmaya çalışıyorlar,binlerce yıl öncesinden kalma hedeflere insanlar.Umdukları ile buldukları hiç uyuşmuyor!Her insanın içini yırtan bir sancı oluyor derinlerde...Ne sesli ne sessiz acı haykırışlar...Gürültü arasına sızan ve her geçen gün artan ıssızlık duygusu ūrpertiyor insanın içini.O sızı her an başka bir duyguya dönüşüyor ve her insanın sesinde farklı bir aksan hissediliyor.O ses terkedilmiş bir kentin sokakları gibi tehditkar bir yalnızlık içine hapsoluyor.Sızıntısız bir güven duyması gerekirken güvensizlik zehir gibi günden güne yayılıyor.Kendisine hayran her insan gibi yaralanmaya çok açık kalpler.Kendisini saran o ince ve şeffaf zar çok hassas.

Her sima beyaz bir ışığın içinde silik bir gölge gibi kalıyor aslında.Bilincinin rahatsızlık veren berraklığını örtecek bir hareketliliğin içinde sürüklenmek istiyor.Gel gör ki kasvetli karanlığını daha da tahammül edilmez kılıyor bu.
Her defasında alışılmışlığın çeperine vuruyor öfkeler.Ve her şey devrik olma yolunda ilerliyor.Kalabalık arasında yalnızlığı ve yanlışlığı hazmetmek kolay oluyor.İnsanın içinde hedefsiz,ummadığı,belirsiz bir saadet oluşuyor...Kendine olan güveninin kolayca haşinleşebileceğini hisseden bencil bir kalabalığa ve gözlerde çok kısa bir süre parlayıveren yırtıcı bakışlarıyla insan;anlatılması zor bir hâl yaratıyor kendisinde...Asırların hayalleri,kaygıları,umutsuzlukları,sevinçlerini zamanın ağırlığına teslim etmeye direniyor,insan..Uzaklardan gelen görünmez rüzgarlar dalgalanır etrafında ve koyulaşan lacivert bir gölgenin içinde çoğalır her defasında insan.Bu salaş görüntüsüyle her şey ne terk ediliyor nede benimseniyor.Oysaki en açık gerçeklerin arasına bile saklanmış mat bir umut ve bu umuda kuşkuyla bakmaya alışmış,bir insanın herkesin görmediği bir yanı oluyor..

Bilinmeyen diğer bir şey ise insanın keşiş gibi mutluluğu,huzuru,zevki en katıksız halde bulabilmek için hiç bir sınırda durmadan yürümesi gerektiğini bilmemesi oluyor...