Kendime Yazdığım Mektuplar - 5

İnan umursamıyorum artık öyle her şeyi. Hayatın bana verdikleriyle yetiniyorum. Aslında umursanmamakta öyle eskisi kadar yaralamıyor beni. Her kalbe hükmedemeyeceğim gerçeğiyle yüzleşiyorum ve kalplere hükmedene şükrediyorum.. Biliyorum her zaman en iyisini bilir ve sevdiklerine en iyisini verir. Nasip etmediklerinin altında hayırlar yad ediyorum. Dedim ya, bana verilenlerle dolduruyorum vaktimi olması gereken ve bir gün olacak zamana kadar. Sabahları daha erken uyanmayı öğrendim, aynen seni uyandırdığım sabahlarda ki gibi. Açıyorum pencereyi, sabahın ilk ışıklarını çekiyorum içime. Biraz yürüyüş yapıyorum, az biraz da kendimle dertleşiyorum. Ara sıra bir şiir mırıldandığımda oluyor mesela. Çoğunlukla Asaf dökülüyor dudaklarımda;

Ben sana hep üşüyordum,
Çünkü kıştım. aşktım, bakıştım.
İnkar etmiyorum da bunu,
Seni sevmek gibi büyük işlere kalkıştım.
Ve lütfen sen de inkar etme;
Sana en çok ben yakıştım!!

En çok yazmaya çekiniyorum. Zira her satırlarımdan sen taşacaksın diye bir korkum ve gerçeğim var. Bu sebepten tövbeliyim kalemlere. Belki de sırf bu yüzden farklı farklı şeyler düşünüyorum. Mesela, bir sahil kenarında kıyıya vurmuş çocuklar geliyor aklıma yada Kanada da yapılan fok katliamları. Çocuklar böyle kolay ölmemeli diyorum. Hiç bir şey yapamamanın verdiği çaresizlikle insanlığımdan utanıyorum. Sonra senin karşında hiç bir şey yapamamanın çaresizliği düşüyor aklıma! Off, hangi kanala dönsem aynı son, aynı çaresizlik. Oysa bir dönüşü olmalı değil miydi bu yolların? Hangi ara bu kadar yürüdüm, hangi ara buralara kadar geldim.. Dönmeliyim hem yolun bir noktasından hem hayatın bir yerinden. Farkım olmalı değil miydi, hayatlarını değiştirmeye çalışan insanların aynı şeyleri yaparak farklı hayatlar kuramayacakları bilinciyle aynı hatayı üst üste yapmamayı ve girdiğim çıkmaz sokaklardan dönmeyi başarabilmeliydim. Ümit ve endişe ikliminde bir yerlerde böyle bir sihirli değnek var biliyorum. Sadece kullanmak lazım. Sensizken onu öğrenmeye çalışıyorum..

Recep Deliduman