Papatya

Aşkın rengi olur mu?
Bir zamanlar ben olmaz derdim.
Taa ki seni görene dek.
Aşkın rengi benim için ne biliyor musun?
Hatta benim için birkaç rengi var.
Mesela, papatya tenin.
Mesela, adında saklı olan gökyüzü.
Artık benim gökyüzümde, hiç yağmur yüklü bulutlar yok biliyor musun?
Çünkü ömrüme, karanlık gecelerime öyle bir doğdun ki, tıpkı bir güneş gibi aydınlattın.
Çöle dönmüş yüreğimi yeşerttin.
Ne karanlık kaldı, ne de eksik bir yanım. Sen tamamladın diğer yanımı. Unuttuğum mutluluğu, papatya teninde buldum. Gözlerinde yaşadım aşkı. Saçlarından öptükçe, dudaklarım yandı. Saçlarının kokusunu ciğerlerimin en derinine çektikçe, huzuru, aşkı tattı her zerrem.
Deseler ki bana sevdiğin kadını tarif et...
Ne derim biliyor musun?
Onlar papatya kokusunu bilirler mi bilmem ama o kokuyu duyabilmek için, papatyayı kökünden sökmen gerekir. Hatta buna en güzel ölüm kokusu denir. Benim kadınım tıpkı bir papatya gibi. Dokunsam kırılacak diye tir tir titrerim ve ben bir ömür o kokuyu bilmeden, hissetmeden de onu sever, kimse koparmasın diye başında beklerim. İşte ben bu kadın için dünyanın en güzel kokusundan vazgeçtim...