Paslı Gurur

Özenmem yoktur, neden benim de yok veya neden benimde olmuyor diye hayıflanmalarım hiç olmadı bilirsin... Olanı en güzel hali ile değerlendirip mutlu olmayı tercih etmişimdir, olan Hiçbir şeyden peydah olsa bile... Ama bazen.. En sevdiğin yeğenine uykulu bir kahvaltı sofrasında bir lokma peyniri çatal ile dudağına iliştirdiğini gördüğümde gözlerimi tabağıma dikmiyor değildim... Bazen kalbim yerinden çıkacakmış gibi çırpınıp belki de bana da yapacak aynısın diye beklediğim de oldu.. Ama hiç sesimi çıkartmadım bana dönüp bakmamışlığına rağmen bilsen de, biliyorsun... Senin kızın olmak birçok çocuk için gurur verici, belki de benim içinde öyle... Bir öğretmen bana yaptığım bir hatadan dolayı çekinirdi (!) ne imrenilecek bir rütbe bir çocuk için bu değil mi? Ama senin gölgelerin altında hiç dolaşmamışlığım hep kızdırdı seni.. Emir erin veya postan olmayışım kırdı belki de bir cici(!) bir kız çocuğu hayallerini... Seninle birlikte telsiz dinliyor olmam, seninle nöbette uyumuyor olmam, seninle birlikte karavana yemeklere ortak oluşum senin için güzel değildi, belki soğuk bakışlarından anlamadım hiçbir zaman güzel bulup bulmadığını... "Bir gün olsun kız çocuğu gibi ol" kızgınlıklarına hiç yanıt vermedim saçlarımı kasketimin altına toplayıp botlarımı koparırcasına bağlayıp elimde kitapla sokak kapısını çarpıp giderken... hiçbir zaman kazandığım maçları gelip sana koşa koşa anlatmadım da yine sevincimi kursağımda bırakacaksın diye ve hiçbir zaman lanet olası okuldan verilen takdir veya teşekkürlerimi eve getirmedim... Taki sen yıl sonu karnemi alıp ortalamamı gördüğün ana kadarda anlamadın... Zaten o belgeleri çamaşır suyu ile isimleri değiştirip karne notlarını da değiştirip kakaladığımız aileler de pek anlamamıştı... Ne konumun, ne işin, ne yaptıkların, ne de başka bir şeyini sevdim senin sadece "babam"dın bana en uzak olan adam olsan da.. Hangi günahından geri kaldığımı da bilmiyorum yada doğarken beni annemin şeytana öptürüp öptürmediğini de bilmiyorum ama böyle...  

Komşularımız benimle övgü ile bahsederken ve ben seni kapı eşiklerinden izlerken hiç onların yüzüne bakıp "aferin kızıma" demeni de beklemedim... Seni asla utandırmamış olduğuma pişman mıyım bilmiyorum... Hiçbir elalemin oğlunun dıdısının dıdısı denecek akrabaları senin kız bizim filancanın oğluyla gözüktü lafını da dinlettirmedim sana ama bazen "lan keşke yapsaydım" dedirttin bana...  

Uzak olduğun kadar yakın olmaya çalıştım mı onu da bilmiyorum, sadece bir gün kucağına alıp saçlarımı okşayıp göğsünde 10 dk olsun saklamanı bekledim yıllarca.. Tamam, şimdi kazık kadar oldum ama.. İmreniyorum işte bazen... 30 yaşına gelmiş bir kadının babasının yanına gittiğinde 5 yaşındaki kız çocuğu muamelesi görmesi boğazıma düğümleniyor bana ne ise...  

Seni hiç suçlamadım, belki senin hatanın tohumuyum, istenmeyen bir adı aşk bile olmayan olgunun parçasıyım, ben ben olduğum için utanmadım ama belki sen, benim senin parçan olmamdan utandın... Belki bende utanmalıyım, patates çuvalı gibi sürekli senin peşinden sürükleniyor olmaktan... Belki de benimle gurur duyman için oğlun gibi "şehit" olmaktan başka çarem yok...  

Kim bilir...
Zaman...  
Belki o da olur, bir çay kaşıklık sevgini hissettirmen için belki birtek yapmadığım o kaldı onu da yaparım...
Sen mutlu ol sadece, beni hep pas geçtiğin yerde bıraksanda olur....