Sözcük Dağarcığı

Sırf inat olsun diye gidiyordum oraya,başkalaşımlar geçiren yeni ergen arkadaşlarımı gözlemlemek için en doğru yerlerden biriydi burası.
Genelde standart tipler vardı burada,herkes üçerli dörderli gruplar halinde muhabbetlere dalıyordu ve evrende olabilecek herşey hakkında konuştuklarını sanıyorlardı ya da konuşmadıkları hiçbir şeyin olmadığını düşünüyorlardı. Fakat bu konuşmalarda dikkatimi çeken en önemli şey hepsinin aynı kelimeleri kullanarak aynı cümlelerle konuşuyor olmasıydı. Sanki herkesin okuduğu kitaplar, izlediği filmler, dinlediği müzikler aynıydı. Buna popüler kültür deniyordu, televizyon iyice etkisi altına almıştı insanları, bunun en iyi örneğini ise geç gelen gençlik oluşturuyordu.

Bir dengeleyiciye ihtiyaç duyulması çok normal, umutsuzluk havası hakim olan düşünceler geleceğe dair beklentileri olmayan insanlar yaratıyor, tek amacı kolay yoldan köşeyi dönmek olan nesiller yetişiyordu, çalışıp çabalayarak bir yerlere gelmek isteyenlere hor gözle bakılıyordu.

Zaman hızla geçip gidiyordu,insanlar gün geçtikçe mutluluklarını kaybediyor ,yaşadıklarını sanarak sadece kendilerini oyalayan saçmasapan ve boş işlerle uğraşmaya devam ediyorlardı.