Tüm Hakları Yanlızlığıma Aittir...

Herşey bir oyundu aslında hayatımda. Keşke uyanmasaydım masallardan. Ne zaman geçti o yıllar, o yollar? Ne zaman sona erdi Süperman'in dünyayı kurtarması? Ne zaman sıkıldı Alaattin sihirli lambasını ovuşturmaktan? Nasılda özlüyorum birşeylere inanışımı.

Şimdi ise bana sormadan geçen zamana alışan dünyamda, gerçek bildiklerimin hepsinin yalanlaştığını izliyorum. Artık kalbimin kırıkları yüreğime batıyor ve bu çığlığı nedense hiç kimse duymuyor. Ya ben anlatamıyorum derdimi yada etrafımdakiler sağır. Bu aralar yanlızlığıma sesleniyorum ''bari sen omzuma yük bırakma, yüküm neredeyse dünyaya yakın.'' diye.

Bugümlerde hangi yüreğin kapısını çalsam en az benim kadar hüzünlü. Bana beni unutturacak kimse kalmamış etrafımda. Yanlızlığıma ihanet edeceğim ''SEN'' de yoksun kapı aralarında. Ben mi kelepçeledim sensizliği kendi kaderime?

Aynaya baktığımda hergün farklı birini görmekten bıkar oldum. Yoruldum artık her sevginin başında kendi kendime çelme takmaktan. Karanlıklar altında güneş açmıyor. Usandım artık bu körebe oyunundan. Hergün biraz daha öldürülüyorum kendi girdabımda.

Şimdi gidersen bitecek hayaller bütün insanlığın tarihi gibi... Ve yazılmış bu son aşk destanının tüm hakları yanlızlığıma aittir... Sensizliğim gibi...

Seni hep sevdim...
Seviyorum...
Seveceğim...