Uçma Defteri-21

İnsan nedir bilir misiniz? Yaşamaktan her zaman korkan ama ondan asla vazgeçmeyen, korkularına üst üste duvarlar ören ve o duvarları bir tekmeyle yerle bir edebilen, ışığı gözlerinde besleyen ama en ihtiyaç duyduğu anda karanlıkta göremeyen, yüreğine güller eken ama hep dikenine denk gelendir. İnsan aslında üç harflidir."Can." Bir kalbi kırabilirsiniz ama canını alamazsınız. Bir bedeni öldürebilirsiniz ama kendi istemeden gözlerindeki ışığı söndüremezsiniz. Pek kolay değildir gözlerine bakmak canı acıyanların. Nasıl gizleyebilir ki yananlar, ateşi gözlerinden…

Bir kıvılcım misali çıkması zor ama sönmesi uzun zaman alacak dev bir ateşin içindeyiz hepimiz. Kim bilebilir ki ne zaman silineceğimizi bu mavi gökyüzünden? Kim taşıyabilir bulutların gölgesini ay ışığının altında? Her insan kendi yokluğu değil midir aslında?Ruhuna can üfleyen tanrıya direnseydi, gözlerini açabilir miydi? Ben, kendime yıllardır sorular sormasaydım yaşamak için sebebim kalır mıydı? Nefesim cevaplar için, cevaplar nefesimde saklı.

Mutluluk… Bir rüyanın tam ortasında. Geceye göz kırpmak gibi, tam da yıldızlar ışığını çekmişken. Issız sokakları seyre dalmak şafaktan hemen önce. Şüphe duyup korktuğun her şeyden biraz kaçmak ama yakalanmayı can-ı gönülden istemek. Ne kadar garip değil mi korktuğun şeye kavuşmanın karşı konulmaz cazibesi. Evet, demir parmaklıklar ardında idamını bekleyen mahkûm gibi. Kendisine zindan olan bu hayatı sonlandırarak mutluluğa kavuşabileceğini düşünmek. Belki de tam tersi. Bitti sandığın anda en güzel yerde kendini görmek. Bazen sevginin kollarında, bazen güneşin kucağında.

Anladım ki çok da zor değilmiş korkularından korkmamak. Acıların içinden çiçek bahçelerine koşmak imkânsıza yakın ama asla imkânsız değil. Dört duvarın arasında nefes alabilen bir canlı için imkânsız diye bir şey olabilir mi? Ya gündüz doğan güneş, hiç batmadan durabilir mi? Yürek tutarsa durur. En büyük karanlıklar bile mutlulukla son bulur.