Yağmacı İnsan Ve İçsel Sorgulamalar
Aklımın en derin köşelerine kilitleyeceğim seni. En karanlık, en dipsiz kuyularına. Kaçabilmek mi? Hahahah! Gülerim sana...
Günün, mevsimin, zamanın benim artık. "Özgürlük", "Güneş", "Nefes"...unut...çıkar at aklından bu kelimeleri. Dua etmeye başlayacaksan seni uyarayım! TANRI çoktan terkedip gitti bu diyârları.
Kaç ömrü yedin? Kaç yemin tükettin? Söylesene!!! Kaç kalp eridi ellerinde? Sen, hiç önemsemedin. Şimdi, gozlerin aglamaktan şişmiş, dövünmekten dizlerin yarılmiş, pişmanlık adın gibi; yüzüne yapışmış... Ne değişecek, hangi yaptığını telafi edebilecek??? Söyle!!! Cidden..
"Aklı olmayan; akıllanamaz" derlerdi bana. Seninle anladım, ne demek istediklerini.
Bana benim gozlerimle bakma! Ikimiz fazlayız bu dünyaya. Birimiz gitmeli ki, dengeyi bulabilsin "Dünya".
"Aynı Dünya'ların" insaniyiz, kabul.Benim bir yarımsın,kabul. Yaratilmişlıktan beridir koyun koyumayiz, kabul. Doğada herşey zıttı ile var olmuş, kabul, buna da peki. Ama olmuyor anla! "Sen" ve "Ben" aynı beden altında.
Hem Melek hem Seytan taşıyamıyorum artık omuzlarımda. Dizlerim parçalanıyor, yürüyemiyor ayaklarım. Bir elimden yaşam akarken bir çiçeğe, diğeriyle canını alıyorum...ağlıyorum, kahroluyorum yaptıklarıma.
Insan kendi canına kıyar mi? Insan başka bir varlığı yok eder mi? ne kadar ugrassam da kabullenemiyorum.
Kocaman bir yuvarlak, haritada dünya. Bir yanı mavi bir yanı yemyeşil... Ben kapkaranlık bir nokta... öldürüyorum tüm renkleri hem de hiç umursamazca.
Varsa bir " Mahşer" varsa bir "Hesap Günü"; hangi zaman yetecek, cevaplamaya bu kadar eziyeti.
İnananlar!!!Yaratıcınıza küfür degil mi???
Inanmayanlar!!!Yediğin kaba pislemek degil mi???
Kendi rahatin için, kendi dışında her canlıyı bitirmek? Kalanlar da yitip gitmeden; sizde gömün artik içinizdeki
" ÖLÜMÜ"
Her canlıya kıydı insan bir tutam fazla rahat için ne var ki aslında kıydığı kendiydi kendinden türeyenlerin geleceğine kıydı aslında. Birşeylerin farkına varmakta geç kalan insanların kabahatini affetmez dünya. Tebrik ederim güçlü kalemi çok beğendim.
Adı gibi sorgulayıcı bir deneme. Tam bir felsefe-edebiyat kaynaşması...
İnsanda yıkıcılığın kökenleri narsisizminin kontrol edilemeyişi ile zirveye çıkıyor. Bu benlik duygusu, kişinin kendini muhteşem görmesi, vazgeçilmez sanması bir çok psikolojik rahatsızlığı da beraberinde getiriyor haliyle... Tabi ki az miktarda özünü sevmek olacak illaki ama aşırıya kaçtı mı yıkıcılık geliyor peşinden. Bu tip insanlarda Hitler gibi Mussolini gibi, gelip başa geçtiler mi bütün insanlık bundan zarar görüyor. Kendi ırkını topluca katleden başka bir canlı yok yeryüzünde, ama merhamet duygusu da var tabi ki insanda... Dileyelim iyi insanlar çoğalsın ve o iyi insanların içinde kötüler asimle olsun ve azalsın azalsın... Güzel bir yazıydı güne yakışan kutlarım içtenlikle...