Yaşım Eylül

Yaşım Eylül

Aylardan Eylül...
Eylül'ün hangi senesi hatırlamıyorum ama doğmuştum. Ağaçların iri molozların oluşturduğu binalar arasında saklambaç oynadıklarını görüyordum. Söğüt ağacı sırtını sarıya çalan yeşile dönmüş, bodur çam ağaçları asgari ücretle çalışan dört çocuklu bir babanın ay başı kaygısına saklanmışlardı.
O sıra adımlarımı yokluğa doğru sürükleyen işçi karıncalara cebimde onlara verebileceğim tek bir kuruşun dahi olmadığını anlatıyordum ki içlerinden biri arka iki ayağının üzerinde gökyüzüne bir buğday tanesi uzunluğunda yükseldi ve diz kapaklarımdan öpüverdi.
Yaşım o kadarcıktı.

Taze çekilmiş kahve kokusundan hemen sağa döndüm.İleride sakalları üniversite mezunu, teni kırmızı şarap rengine çalan yaşlı adam –ki bu adamın dudaklarında gerçek yazar- bana bakarak ‘evladım nasıl geçti habersiz' deyiverdi.
O sıra adımlarımı hiçliğe doğru sürükleyen işçi karıncalara onları ne kadar çok yorduğumu artık dinlenmeleri gerektiğini anlatıyordum .İçlerinden biri üzerime tırmandı ve yüreğimden öpüverdi.
Yaşım o kadarcıktı.

Aylardan Eylül...
Eylül'ün hangi senesi hatırlamıyorum ama yorulmuştum. Üzerinde ‘tek yol devrim yazan' kaldırıma oturup Nazım Hikmet'ten miras dediğim sigaram ile nefeslenirken bundan bir arpa boyu yıl öncesinde bana sorulan ‘büyüyünce ne olacaksın' sorusuna tekrar cevap arıyordum.Dumanımdan memleket hasreti tütüyordu. Kendimi cenneti gülüşünde saklı bir kızın yüreğinde sürgün hissediyordum. Bakışlarımı kilit taşların diyalektikliğinden ayırdığım anda sakalları Kuran'ı Kerim'i tam dört kez hatim etmiş , teni un beyazına çalan yaşlı bir adam- ki bu adamın dudaklarında ‘elham' yazar-bana bakarak ‘evladım dünya bu geçecek elbet' deyiverdi.
O sıra içimden sürekli tekrar ettiğim o kutsal sorunun cevabını cami minaresinden işittim.
Aynen şöyle diyordu ; sen küçük bir çocuğun elindeki ekmeğin buharı olacaksın.
Adımlarımı aşıran karıncaların hiç biri ortalıkta görünmüyorlardı. Zihnimde suçlu görünseler bile...
Yaşım o kadarcıktı.
Gözlerim onları arıyordu.