Yaz Aşkı Gibiydin

Yaz aşkı gibiydin.

Sessiz ve sakindin.

Öyle bir zamandı.

Hatta zamansızdı gelişin.

Hafif bir meltem gibi.

Önce aklımda estin.

Farklımıydı cümlelerin bana mı öyle geldin? Düne ne zaman baksam bunu hiç çözemedim. Sanırım sıradan değildin ki, hayatıma girdin

Kaç gün sonraydı seni seviyorum dediğin? Yok, pardon bunu hiç söylemedin. Seninle inatlaşıp söyledin demiş söylemediğini hatırlatıp özür diletmiştin.

Hiç bilemedim, senin için gerçekte neydim? Ne gelmeni ne de yüreğime girmeni ben istememiştim. Beni yık sonra çek git de dememiştim.

Süren hayatının içinde benden ne beklemiştin? Bir kıvılcım olmamı mı? Şimşek olup çakmamı mı?
Seni yaşadığına inandırıp hala sevilir olduğunu ispatlamamı mı? Ol dediğin yerde olup bit dediğin yerde bitmemi mi?

Hatta gidiyorum dediğinde Peki deyip susup sessizce arkandan bakmamı mı?

Neydi benden istediğin, beklediğin? Farkında mıydın? Bencilliğin uğruna bir hayatı bitirdiğinin?
İşte tek soru bu cevabını bildiğim; Hayır, değildin!

Hiç düşündün mü? Burada da bir hayat olduğunu? O hayatın kırık dökük anılarla, yaşanmışlıklarla dolu olduğunu?

Her gelişin umut demekti.
Gidişinse yıkınt, yenilgiydi. O hayatta.

Sevilmiştin biliyor musun? Ama öyle dönüktü ki, gözlerin kendi dünyana, değerlerine, yaşadıklarına göremedin. Ve öyle koruma savaşın vardı ki, var olan hayatını, kendinin bile çözemediğin, nedensiz bir gayretle. Farkında bile değildin kaybettiğinin.

Kaybettiğin senden hiçbir şey beklemeyen, istemeyen di. Olanı yık demeden beni yaşa diyen di.

Kısaca farkında bile değildin.

Kaybettiğin SEVGİYDİ...

Kazanmayı düşünürken...