Yine Yalnızsın / Son

Bir bakmışsın yok olmuş anılar. Sonra adını koyamamışsın. 'BİZ' diyememişsiniz SİZ'e.
Zaten hep böyle değil mi ?
- Hoş geldin .
- Hoş bulduk
. . .
- Hoş çakal
- Kendine iyi bak...

---- Sonra kaldığın yerden devam etmeye çalışırsın. Aslında sadece 'çalışırsın' zaten yada sen öyle sanırsın. Kimse de anlamaz seni. Sadece bakarlar. Soran olmaz bu halini. Sonra her şey iki adım gibi gelir, atarsın o iki adımı ama varamazsın bir yere.
Ve yine aynı yere dönersin , en başa . O'nu bıraktığın yere. Pardon o'nun seni bıraktığı yere. Ardında bıraktıklarına aldırmadan gidersin, gidersin, gidersin. Bir bakarsın orda değil. Sonra geri dönmeye kalkarsın. yapamazsın. Seni oraya saplamışlar gibi o'nu beklemeye devam edersin. Yok o , yok! . Gitmiş işte gelmeyecek...
Unutmak mı, unutamazsın!
Sadece kalbinin bir köşesinde o'na kocaman yer ayırmışsındır.
Bir mesajı bile yeter, o'nun onca yaptığı şeyleri unutmaya.
Ve...

Son, yine yalnızsın...

Zaten anlatmak istediğimde bu değildi.
Sadece 'mutsuzluk' kelimesi yetiyor bunları anlatmaya.