Yol Hali Yalnızlığı

İnsanlar ne zaman yalnızlaşmaya başlar? Yalnızlık ne zaman bizi esaretine alır? Böylesine kalabalık zamanlarda mesela, yalnız kalmanın sözde imkânsızlığı söz'konusuyken nasıl oluyor da yanımıza gelip oturan yalın-ızlık oluyor?

Hayret verici bir durum, yazarım kendisi için demişti ki: huzursuz ruh.
Yolda olma hali boyunca kendini iyi hissediyor, düşünüyor; hatta yazıyor.
Nedir bu huzursuz ruhların yol boyunca yol alan iç huzura kavuşma süreci, anlayamıyorum ve açıklayamıyorum.

Kalabalık içindeki yalnızlık zordur aslında. Ürkütür insanı. Ürkütür; çünkü atılan yalnızca an'lık kahkahalardır, gelir ve geçer. Kaybolarak silinir sadece birkaç dakika sonra...

İnsanı asıl tebessüme boğan kalabalık güzeldir. Bana göre insanı kalabalık yapan şu yol halleri yani. İçinden anılar çıkar, çoğalır gitgide ve sana anını zenginleştiriverir.

Söz konusu kalabalıklık saatlerle sınırlı bile olsa sana aittir. Mecburi bir baş başalık yaşarsın kendinle. Mecburen barışırsın kendinle.
Düşüncelerinle kendini şımartırsın, kendine gülümsersin; aynada kendine göz kırpar gibi...

Güzeldir yol hali. Kendine geri dönüş yoludur bir nevi; yalnızca şehrin tenha kalabalığına dönene kadar!