Acıyorum

Son tahta köprü çürürken o nehirde
Issız bir yürüyüşün yorgunluğuyum alnımdan sökülen ter ıslanırken
Esrik güvercin misali poyraza tutup teni

Kitap ayraçlarında bırakıyorum parmak izlerimi
Gözlerimde şiir
Mor eylemlere gidiyorum
Aylardan Eylül

Güneşi vuruyorum kuşlukta
Ceketimin ceplerinde ışık kırıntıları
Loş çocuklara geliyorum
Ayakları nasırlaştıran kaldırımlardan

Acıyorum
İçimde bir sürü sancı
Azı dişim kadar ağır

Dilimi peltekleştiren korkularımı bağırıyorum
Kaf ?a tırmanıp
Dizlerimde çürük dirençler

Yorgunum
Ama...


?' bir ömür daha ver bana yıldızı anlatayım ona ''