Adı Devrim'di

Sevda mı...
Sorma gitsin hazan bakışlım.
Gözlerinden indiremediğin erdem ne vakit elini tutsa,
Varmışsın demektir sonsuzluğa...

Aşk mı...
Sor da söyleyeyim toprağımın mert kazıcısı.
Uzakta çok uzakta acıyorsa kalbin
Ve acına rağmen unutmuşsan küçük Devrim'i,
Büyümüşsün demektir emperyalizme...

Dost mu...
Hiç dokunma desem yarama,
Anlar mı kadehin dudaklarında kırıldığında...
Ansızın baskına kurban gitmişse düşlerin bir eşkiyanın boş silahında.
Yerleşmişsin demektir namlunun ucuna.

Ölüm mü...
Onu kimse çözemedi ki
Ben dalayım karanlığına, sen yine de dinle bak; ne demiş şair,
'dayan, diren, şiirlen'
Alnı açık, başı dik ve masumca.

Yaşamak mı...
Henüz 11'indeydi 1984 Mart'ında,
Kocakarı soğukları dahi henüz çıkmamıştı yaylasına.
Mektubunda 'nasılsın' diyordu küçük kalemiyle,
Kenarına çocuk süslerini kondurmuştu.
Karadeniz denen o sonsuzluğun kucağında sallandığımızda
Neyi, ne kadar sevdirebilirdin bana...

Emek mi...
Ey insanoğlu işte orda dur!
Hani karınca ağustos böceğinden önce çalışır ya ekmeğine.
Küçük ayaklarıyla yürürken ateşin üzerinde.
Ve sen henüz okurken hayatı kitaplardan cebindeki 8.5 liraya
Ben gömdüm emeğimi o sırra kadem heybetiyle
Devrim'in toprağına....

Şimdi yakıyorum tüm kitaplarımı, kitaplarını.
Kollarımı sadece Devrim'e açmış bekliyorum ki biliyorum,
Bir gün Deniz de gelecek yanımıza ve ufkumuza sensizliği çizecek
İşte tam da o vakit
Gözlerimi kapayacağım tüm lunaparklara...