Adı;Hiç Kimse

/Gece kendini cellat ilan ederken,
Yağmur şiddetli öfkesiyle,
Göklerden sicim sicim inerken,
Endişesiz,
Vakit;
Histeriyi on geçerken,
Bir çocuk doğuyor uzakların uzağında,
Ruhumuza yakın görünen,
Türbe yeşilinin renklere bekçilik ettiği anda,
Bir çocuk doğuyor anlamın anlamsızlığında,
Usumuzu kör düğüm eden./

Ebe ananın cüzzamlı sesi yırtıcı haykırışlara karışıyor,
Beklentilerin en saf yerinde olması gereken biri eksik,
Bir çocuk doğuyor;
Yetim;
Bir çocuk doğuyor kolu kanadı eksik.

Sonra bir ara çığlıklar sessizliğe esir oluyor,
Ardından dünyaya feryat figan ağlama sesleri,
Sanki gelen geldiği yeri iyi tanıyor,
Ve bir kadın ölüyor,
Daha çocuğunu göğsüne yaslayıp saramadan,
Melekler onu alıp götürüyor,
Ne edersin ecel bu her şey gibi Hakk'tan.

/Öfkeyle bakıyorlar yeni doğana insanlıktan çıkanlar,
Suçluyorlar onu,
Suçluyorlar masumu./

Dört mevsim yaşanmayan bu yerde,
Tek mevsim dizginleri ele almışken,
Bir çocuk büyüyor,
Yaftası ana katili,
Bir çocuk büyüyor/Bahtı kara,
Hissettikleri riyakar alaca...

Çocuk onlu yaşlara geliyor ömrün sayı diziminde,
Arkadaş arıyor/can dost istiyor,
Lakin herkes aynada kendi yüzünü görmeden,
Ona sırt çeviriyor,
Bir dostu belirsizlikte bulduğu küçük çakısıyla,
En sevdiği ağaç ulu çınarın ona açılan kollarından,
Yaptığı binek atı oluyor,
Kelimeleri dokuzunda söktüğünden az buçuk takılsa da,
Hep onunla konuşuyor/onunla oynuyor...

Çocuk yirmili yaşlara korkak adımlarla giriyor,
Ne bir beklentisi var hayattan,
Ne de bir bekleyen var onu şu diyardan...

Otuzlu yaşlara geldiğinde son sürat,
Tek başınalığın en azimli yolcusu olarak,
Kendi yağında kavruluyor,
Hali harap,
Hali bitap...

Kırklı ellili derken güz yaprakları onun için dökülüyor,
Bir ömrü bitirmiş neredeyse ama hiç yaşamamış hissediyor,
Buna yaşamak denilse de...

Nihayetinde,
Beyaz örtü örterken meçhul yerin üstünü kimseye aldırmadan,
Tek göz odasında elinde anasının resmi ile,
Bir çocuk hayata veda ediyor,
Altmışlı yaşlarında,
Yüzünde ödünç aldığı bir gülümseme ile,
Bir çocuk gözlerini bir daha açmamak üzere kapıyor,
Adı;Hiç kimse,
Kendisi;Hiçbir yerde.

14 Şubat 2009 658 şiiri var.
Yorumlar (6)
  • 16 yıl önce

    nefes almak ve kaybetmek o kadar basit ve sabi o kadar suçlu görünüyor ki hiç bir zaman kabul edilmiyor yaşadığı yerde ne olduğu bilşinmeyen yaşam onu sevmeyenlerle ağaç dalından yapılmış oyuncak ile geçiyor zaman sabii gelmiştim dünyaya annesiz ve kimsesiz sahipsiz annesini resmiyle gelirken kaybettiği annesinin yanına gidiyor

    yalnızlığında

    Kalemine sağlık şair

  • 16 yıl önce

    Bir "garip" insanın ömrünü bir şiirde anlatan ama henüz ömrünün baharlarında olan bir koca yürek ve bir deli kalem şair.

    Sana yürekten tebriklerimi yanında kalemine hayranlığımla yolluyorum..Bu şiirinide alcam blog sayfama ,haberin olsun..👧

  • 16 yıl önce

    metin harika bir kurgu ortaya koymuşsun

    film şeridi gibi geçti gözümün önünde.

    kutlarım canım benim 👍👍👍👍👍

  • 16 yıl önce

    ömür bu denli ayrıntılı dökülür mısralar..

    harika kurgu

    yazan 👍

    metin çalışkan..

    kutlarım..

  • 16 yıl önce

    çok güzel kurgu metin,

    adı, hiç kimse

    👍👍

    sevgiyle kal...