Bitimsiz Şiir

"""

Elbet bir gün buluşacağız

Bu böyle yarım kalmayacak

İkimizin de saçları ak

Öyle durup bakışacağız

""""

Elbette ki; hiçbir şiir böyle bitmez...

Bitmemeli biliyorum...

Ve ben en başından ilan ediyorum şiirin sonunu:

Bu 

Şiir 

Böyle bitmez...

Bakmayın siz afalladığıma;

Zihnim sürmenajdan muzdarip şu sıra,

Patinaj yapıp durur şu sıra zihnim tek bir nokta ve notada 

O da kısır döngüye dönüşmüş aşk-ı zikirde...

İşin aslı:

Tükendi hayallerimin mürekkebi, renkler soldu...

Renkler ton ton silindi miladî geleceğimden...

Önüm ardım:

Hafıza kaybına karşı defansif ve agresif sirkülasyon resitali...

Korkum:

Onca söz vermişliğime inat

Ya unutursam onu!

Bundan başka bir şey değil korkum...

Ne gam ama!

Söylenen o ki:

Aşk bir girdap,

Her halükarda yer bitirir insanı...

Mutlu sona ancak bazı masallarda yaşanır...

O bazı masallar ki; hiç mutlu bitmez aslında...

Hep çöl...

Hep kahır...

Hep kör...

Hep kuyu...

Çünkü, masallar asla bitmez

kendi içinde devam eder durur...

Oysa; 

Ne bezeklenmişti hayatım bir zamanlar aşkla 

Ne rengarenkti hayat

Ne cıvıl cıvıl...

Şile bezi gibi yumuşak

Ve mavi ve grinin perde perde olduğu...

Şimdi hangi kıyımı yoklasam;

Kıyım kıyım ceset moru...

Hem de al mı al, mor mu mor...

Yerim belli yurdum belliydi oysa,

Ve kaçar ve de göçer değildim asla...

Hele ki; olacaklardan ben mesul değildim hiç!

Beyan ettim hep bunu...

Hep beyan ettim; "uy bana!" Diye...

Ama hep olacağın olduğu gibi: 

Oldu olacak olan hep...

Mesul falan deyince korkmayın hemen canım! Ne nacağım ben; kesip biçen... Ne yıkan, ne asan! Kıyamam kimseye... Hele ki sevdiysem... İmkansız... Sadece bazen söverim soyuna sopuna, adaletine kainatın hepsi o kadar... O da deniz kenarı bulursam... Hasılı kelam; bütün derdim kendimledir ve haddi hesabı yoktur kendime kötülüğümün...

Sakar talih, kör kuş menzili 

Ve nihavent ve alaturka ve arabesk 

Ve pek tabi ki rakı 

Ucundan da bir kaç duble okkalı şiir 

Sabahına da mıh gibi ayaz ve sımsıkı çay 

Saçlarımda yağmur yüklü bulut kırçılı

Yolum üstünde basmaya kıyamadığım 

Kırç ve kûn...

Göz bitimimde gündoğumu turuncu

Ve ben...

Dünyanın nasıl aşkla eşlendiğinin 

Ve bittabi eşelendiğinin görgü şahidi...

Yani; kaybetmeler hükümranı...

Tek ve hür görünen ama

İçin için kendini bitiren adam...

Büyüyünce şiir olmak istemeyen şiirlerim bile büyüdü halbuki...

Büyüdü büyüdü de şiirlerim,

İçimdeki çocuğun aklına denk kaldı umudum

Ve 

Hayatın en dik ve dandik kuramı; 'sessizlik iyidir'e inat

Sessizlikte boğuldu çığlığım...

Duvarlardan dönen yankım merhum...

Duvar ki; sığınak!

Teninden 

Benine 

Beninden

Ücrasına

Ücrasından

Her santimine

Sular seller gibi bildiğim vardı oysa

Ve göz açıp kapayasıya yok olanım...

Ben mi?

Ben

Evvel zaman içinde 

Hatta evvel denen zamandan evvel

Annesinin sevgiyle mırıldandığı çiçeklerden dinlediği

O tek,

O eşsiz aşk masallarına inanan enayi...

Artı eksi kalan bu...

...

Söyleyin ona:

Masallar bitti sanır herkes...

Oysa anlatıcı eksik bilir:

Masal bitti denilen yerden yeniden başlar esas

Ve bitti şiir...

"""

Belki bir deniz kenarında

El ele mâziyi konuşacağız

Benim içimde yanar ateş var

Sevgilim, ne zaman buluşacağız?

"""