Boş Koridorlar

aynı çağların içinden geçtik
belki
değemeden çeperlerimize

birer yabancıydık madem
birbirimize
bırak öylede kalalım

poker masalarında
savrulsam
ne yazar
şişelerin dibine
çökelsem

boğazımda biriken tortular
yutkunmalara mahkum
buruk
sözüm var içmemeye
en karanlık çağlardan
çakılıp çığlıklarım
dövüyor sahilleri

içimden geçenleri
yazsam ne olur
yazmasam ney

sarmalı mı
kalemi geriye
ağır ağır
kağıttan kaleme uçuşan
kaybolan
küçük hayaletlerin
alfabesi gibi
tarihten silinip

olur mu dersin?
var mısın?
peki sen ne dersin?

boşver sormadım say
görmedin say
duymadım say
yaşamadık say sen

aynı ipte dizili tespih taneleri
kadar biribirine bağlıydık oysa
tek bir darbede
yıkılan

harabeler, hurafeler
fısıltılar, hayaletler
hayal-etler
eridi sönük volkanlarımda
tek umut kalmadı geriye
kül yağmurları
altında hiç bu kadar romantik
olmamıştı yürüyüşlerim
hayret

az gittik
uz gittik
dereler tepeler
ne çare
sonunu getiremedik
bilemedik sonunu
bilemediğimize gömüldük
bir göçüktü bu
altında kaldık
yardımsız
yardımcısız
hepsinden kötüsü
umutsuzluktu...

bakamadık gözlerimizin içine
söyleyemedik
söylenmemesi gerekenleri
aynalarda yansımalarımız kaldı
görecek tek bir kişi olmadan
sırlarımızla başbaşa
paşa paşa

ve her koyun kendi bacağından asıldı
baktık kuzu kuzu..
topuklarımızdan sallanırken
darağaçlarında;
mutlu musun?
mutsuz muyum?
kimin umurunda?

30.06.2012