buralarda yaşamak

ne ay yeniyken gökyüzünü saran adımın harfleriyle

dokunmaya dudaklarıma...

ne o gün

rüzgarın esintisiyle

minik minik kıpırdanan beyaz tül perdenin ardından

kulakları sağır, gözleri görmez ederken

avuçlarımda biriken

istanbul'umun renklerine, seslerine, hislerine...

ne o çocuğun tam da tir tir titreyen omuzlarına örttüğüm battaniyeyi bıraktığı yerde

işte tam o yerde

aşk'ın girdabında yokluğu üstlenişlere...

ne de

ha neşeden

ha acıdan

ama illa yürekten kopup da

çoğalanlara sığardı

gün gelir de yaşamak...

yalnızca

yalnızca orada, o anda

çift kanadından biri açık pencerenin

parça parça bölünmüş tahta çerçevesinden

süzülen bir yaz yağmuru damlasına sığardı

çoğunlukla buralarda yaşamak...

yaşamak damlaya sığardı.

damlaysa buluta sevdalı,

umarsız,

dolar dolar taşardı...

~ayça~