Gurbet

Gurbet

dışında değil insanın

uzak en yakın olur bir tek cümlede

yakın en uzak bir ülke olur

onu algılamadır....

severek okudum

hep şiirle

ah gurbet;

bir derttir içerde

kanar her daim

kutlarım

sevgiyle kalın...

İnsan dünyaya cennetten gelmiş ya, düşmüş ya, hep bir gurbettir yanar durur içinde. Dünyada bin yıl sultanlık yapsa, tacı tahtı olsa, yine de mutlu olmaz. Hep başka yerler arar, başkaları sorgular... Bazen İbrahim Ethem gibi hepsini bırakır da onu arar... Cemali bırakılıp buralara düşülen sevgiliye bir hasret vardır içimizde... Başka başka renklerde ortaya çıksa da, o hep vardır. Bazen Leyla diye çıkar, bazen Şirin diye... Ama özlenen hep O'dur. İnsan kendi gurbetinden asla kurtulamaz. Zira hayatının tamamı gurbettedir. Görmediği vatan-ı aslisini özler durur. Belki de bu yüzden Mevlana ölümünü "düğün gecem" diye tarif etmiştir. Şiiriniz bu yüzden anlamlı. Gurbet nerede? Hangimiz gurbetteyiz? Hani bir şarkıda denildiği gibi "Ben gurbette değilim, gurbet benim içimde..." Hakikaten gurbet nerede? Yar nerede? Ela gözler nerede? Varlar mı? Yoksa arayışımız karşımıza böyle renklerle mi çıkıyor? Aranan "Ela" mı, yoksa "Ela"nın bize yapabileceklerini yapabilecek birisi mi? Aranılan "Leyla" mı, yoksa "Leyla" hissettirdiklerinin daha şiddetlisini hissettirecek birisi mi? Bu arayış bitmez şairem... Velhasıl bizim gurbetimiz de bitmez... :)