Hüzün

davetliymiş hüzün evime
dur gelme diyemedim
birden girdi içeriye
tutup elinden çık diyemedim

yaş akıyordu gözlerinden
mendili verip sil diyemedim
uykusu varmış bana gelmiş
yeter git evine yat diyemedim

kapanmış bir bir tüm kapılar
artık kalmamış dünyada dostu
o yüzden bana gelmiş
git yanımdan istemiyorum diyemedim

baktı yüzüme anlıyordu
solgundu bitkindi birde
kendimi unuttum ona daldım
bir isteğin varmı diyemedim

mutsuzmuş hiç dostu olmamış
bir ömür hasret kalmış
içim acıdı dur diyemedim
ağlıyordu sil göz yaşını diyemedim

tutup elinden çık diyemedim
hoş geldin hüzün
kal istediğin kadar...