Kangren Bu Toprak

Boz bulanık yüzüme hapsolmuş gözlerim,

sisli dağların yamacı, donmuş suların berraklığı

kadar aziz ve görüşsüz geçen asırlarda.

Bilmem kaç ağaç kurudu kökleri toprağa küsen

beton kalp atışlarında.

Ve içinde yaşadığım deri kabul etmiyor 

artık miskin kalp atışlarımı.

Yorulur bu ruh dakikaların çılgınlığında,

ruhum eriyor.

Dalında rüzgarın piçliğiyle düşen elma gibi

çürümüş olanların yerini alıyorum

bizi sevmezler, bizi ezerler

bir yanımız kararmış ve toprağa daha yakınız diye.

Kara ve toprak.. İşte benim dünyam! 

Suya yansıyor kulelerden bulutlar, ağlıyorum.

Her odası ağlamaklı toz bulutları kustukça damlalarını 

bir intihardır yansımalarım.. ruhum ağlıyor..

Bir ruh bu kadar yorulur mu? 

Kafamdaki her saç telimin arasında

dolaşıyor annemin parmakları

parmak uçlarında çiçekler açmış, kokluyorum onları.

Bu şiirin en güzel yeridir kokusunda köklerimi sulayan

annemin elleri, öpüyorum onları.

Onlar sonsuz ve ölümsüz Tanrım!

Elleme onları.

Gece yarısı kitaplarımı başucumdan alıp

kalbime koyuyorum bir bardak çayla.

Kalbime dünyalar çiziyorum, bir tarafı siyah

ve beyaz sen olan tarafıyla,

elim ayağım manasız titrek melodisiyle,

şafağında savaş ordularının mermilerinde

kan dökülüyor, kan fışkırıyor.

Bir gül, bir ateş koru,bir cehennem ışığı-

bir sen bir annem bir çiçek..

Sağ elimin son iki parmağını kestim,

sadece kalem tutuyor ellerim, üç parmakla

üç gezegen ve aksak eklemler.

Bir de  çiçeği koparacak tutumuyla 

ve değil annemin elleri.

Yokuş aşağı salık veriyorum çocukluğumu, 

kaldırımlı basamaklardan çimenli hayallerime uzanıyorum

  - kızgın, bağırışlarla ( yıllarıma kurşun sıktın )

    sözlerle iftiralar..

Yıllar silinmeli ömürlerden diyorum, geçmiş yıllar.

Bu kalp damarlarındaki titrek göz yaşlarında 

atmıyor sessiz, yürüdüğüm yollar yabancı 

adım atışlarıma küfür gibi, sonmuş gibi.

Beni görünce gülmüyor taşlardan devşirdiğim ovalar,

dikenler açmış kan akıtıyor topuklarımdan, kan-

uçmak istiyorum Tanrım! 

annemin elleri kanatlarımla, uçmak istiyorum,

toprağın rengini kana bulamadan uçmak, kanatmadan..