Kargaşa

Keşmekeş duygular arasında yarı uyanık gözlerimi aralıyorum,

dört tarafı ağlamaklı cam kırıklarıyla duvarları süslemiş

odanın yüzüne doğruluyorum.

Göz kapaklarım bütün insanlığın kederini 

taşıyormuşcasına ağır, yüklü. 

Duvarda asılı çatlamış, iki yüz parçaya ayrılmaya yüz tutmuş

aynaya yürüyorum hızlı adımlarla,

bu sabah kime uyandığımı yüzüme patlasın diye

demeyeli beliriyorum önünde.

Her bir parçasında ayrı suç mahali, yol haritaları çiziyor yüzümün merkezine

bu gözler, bu dudaklar, nerdeyim ben!

Ben değilim bu, bir konuşan portre parçaların çoğunluğunda.

Alnımı secdeye götürürcesine bir kayaya toslar gibi patlatıyorum 

bu yalancı aynayı, bin parçaya dağılıyor,

yağıyor yağmur taneleri gibi  çiy çiy

ilintili birbiri ardı sıra sarılan parkenin üstüne.

Bu sabaha böyle doğmam belliydi düşlerin yenilgisinden,

gece sustuğum isyandan, 

kelimeleri ardı ardına bulutlara serptiğim bir türlü yağdıramadığım

içimin itiraflarından, yıldızların sönüp gecenin süsüne gam vurmasından..

Kabullenemiyorum, yalın ayak koşuyorum dışarı,

kalabalığın arasında yeni bir ayna satan dükkan arıyor

en kırılmaz olanını en dürüst olanını bağırıyorum

is tutmuş şehrin uğultulu çığlıklarının arasında.

deli diyorlar alnıma yapışan ayna parçalarında 

kendi yansımalarını gören boş bakışlar, deliriyorlar..