Menzil

çıkıp gitmeli artık
boyası dökük ruganlara basıp
şehir ağlasın bir de gökyüzünden bulutları çekip üzerine

kaldırımları meşk eden sokakları olsun
insanı küs, kanadı yanık kuşlar otursun köşe başlarına
yasakların nöbeti başlarken her şafakta

aşkı unutsun her kelam
ölüm oyunu yaparken kaldırımlar
ezip geçilsin, inadına ışıkları gözlerinde saklayan umut

velhasıl
omuzlarına çöksün peygamber duaları
safsata bayramlar tünerken ve uyuturken düşleri

uzakta
kan ve yara varken hele
acırken kurumuş topraktan nem dilenen ve eşeleyen tırnakları



o
uzun göçlere ses etmeyen tanrının umarsız nazlarına
secdeler bozulsun

kimin yanında
kimle hasbihal ki o gözüne durası dua
kirli kurşunlar düşürürken eli gavur kınası cinnetleri

ve
barikatları çalınırken
suyu uyanık düşmanın zulasında taşta bilenmiş kamalar
vururken
gözleri kör eden boyunlara

belki
müezzin söylüyordu sözüm ona dinsel türküleri

ağlıyordu
çekirgeler daneleri düşen zeytinliklerde
eski bir idam hücresine

çıkıp gitmeli artık
boyası dökük ruganlara basıp
şehir ağlasın bir de gökyüzünden bulutları çekip üzerine

ıslak söylensin artık sloganlar
tutsak menzillere...