Ölen Kedilerimin İlkbaharı

İlkbahar geldi dediler,
Buraları terk edip giderken,
Gri urbalı,
Bulut gözlü süvariler.

Onlara sordum:
Nerede kaldı
Yüce Işığı Taşıyan Süvariler?

Bilmiyoruz dediler.
Bilmiyoruz.
Ama ardımızdan geliyor
Altın elbiseli,
Gri gözlü, Odrisyalı
Süvari Traklar.

Kazanılıp,
Kaybedilmiş
O İlkbaharlar.

Saçmalayan şairlere
İnat, bayraklarını açıyor
Tüm bulutlar.


Belki şu anda,
Çok ama çok uzaklardan gelen
Huzarlar,
Irak tepelerden
Bize bakıyorlar.
Belki şu anda,
Kartal kanatlı Akıncılar
Macar Ovaları ‘ndan
Geri dönüyorlar.

Tunca bakıyor
Onlarca toza dönüşmüş
Atlıya.
Meriç bakıyor,
Yüzlerce toza dönüşmüş
Atlıya.
Arda derin uykuda.

Gri giysili atlılar da
Geçip gidiyor buralardan,
Tozlaşan bedenlerini
Bırakıp da artlarında

Meriç'in kıyısından
Bakıyorum onlara.
Meriç'in kıyısından
Bakıyorum onlara.
Haykırmak istiyorum,
Tüm bulutlara
Ve coşkusunu
Yitirmesin diye
Tüm ırmaklara.

Oturup da
Meriç ‘in kıyısına,
Bakıyorum
O yüzlerce
Geçip giden
Atlıya.

Edirne suskun.
Edirne sessiz.
Edirne yalnız.

Oturup da
Meriç ‘in kıyısına,
Bakıyorum
O yüzlerce
Geçip giden
Atlıya.

Edirne suskun.
Edirne yalnız.

Seyrediyor yıkık duvarlarıyla,
Yok olmuş Saray.
Seyrediyor kırık taşlarıyla,
Yok edilmiş mezarlıklar.

Geçip gidiyor gözlerimiz önünden,
Tozlaşan sancaklarının ardında
Yol alan
Onca, uzun, upuzun alay.

Belki şimdi geldi İlkbahar.
Çünkü önümden
Az önce
Geçti,
Son gri urbalı
Adam da.

Şu an belki İlkbahar.
Ama gözlerimi kaplıyor,
Kasvetiyle kara bulutlar.

Şu an belki İlkbahar.
Ama ruhumu sarsıyor,
Keskin,
Acı rüzgarlar.

Şimdi İlkbahar!

Nerede kaldı,
Bize ilk muştuyu verecek,
Altın kaplamalı arabalarıyla
Ölümsüzlüğe koşan
Odrisyalı savaşçılar,
Ya da,
Macar Ovaları 'nda
Ölüme
Meydan okuyan,
Kartal kanatlı
Akıncılar!..