Sığamadık Ayıbımıza

canımızı yakan öykülere erken yakalandık
acımıza rahmet dileyen ceset misali
yatarken böğrümüzde

uykularımızı bölen kuş yuvaları
göç zamanına uyanırdı
şehri yalnızlaştıran cemreler küsüp gitmeden ikliminden

kış ortası hayalin
buz rengiydi zaman
kadavralar henüz donmadan

çığlığı öğrendiğinde bebe
vatansızlaştı öfke
ve kıyamet ezgileri tutuştururken kozalakları

yandık
öznesi puşt yüklemlerle

gözlerimizi çalan
şeytan ışığının gölgesinde raks etti rahibe örtülü böcekler
toprağı eşeledik gömemedik hüznümüzü

boyumuzu aştı sevdamız
küçük beden kefenlere saklandık
sığamadık ayıbımıza

utandı
patiskadan artan tenimiz köhne mezarlıklardan...